{ Central City } S.T.A.R. Labs

S.T.A.R. Labs

{ เมืองเซ็นทรัลซิตี้ }

S.T.A.R.Labs ย่อมาจาก ศูนย์ปฏิบัติการทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีขั้นสูง เป็นบริษัทวิจัยและพัฒนา ตั้งอยู่ในเซ็นทรัลซิตี้
ก่อตั้งโดย อีโอบาร์ด ทวอน ที่ปลอมตัวเป็น ดร.แฮร์ริสัน เวลส์ เขาได้สร้างสิ่งประดิษฐ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกเมื่อหลายสิบปีก่อน
อย่างเครื่องเร่งอนุภาค ซึ่งเป็นจุดชนวนเหตุการณ์เครื่องเร่งอนุภาคระเบิดปล่อยคลื่นปฏิสสารมืดขนาดใหญ่เป็นวงกล้างทั่วเซ็นทรัลซิตี้
ทำให้สร้างเมต้าฮิวแมนขึ้นมาจำนวนมาก ภายหลังทวอนถูกเปิดโปงและพ่ายแพ้ต่อแฟลช เขาได้ทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินทั้งหมด
และในเครือ S.T.A.R.Labs แก่ "แบร์รี่ อัลเลน" หรือเบื้องต้นคือเดอะแฟลชที่มีแต่เพื่อนใน S.T.A.R.Labs ที่รู้จัก

(1) ห้องทดลองใต้ดิน ภายในนั้นมีตัวสร้างสนามพลังที่เคยใช้แทคคีออนล่อรีเวิร์สแฟลชมาติดกับ
(2) The Time Vault ชื่อนี้ตั้งโดย ซิสโก้ หนึ่งในสมาชิกทีม เป็นห้องลับภายใน S.T.A.R.Labs สถานที่ซึ่งเก็บรักษากีเดี้ยนที่จะปรากฎในแบบจำลองโฮโลแกรมสามมิติ
(3) ห้องเก็บของ ห้องที่ใช้เก็บข้อมูลและอุปกรณ์ อาวุธต่างๆ ไว้ภายในห้องนี้ รวมถึงข้าวของเครื่องใช้คนในทีมที่ไมค่อยใช้
(4) The Speed lab ห้องปฏิบัติการวิ่งทดสอบการวิ่งของแฟลช ภายในห้องนี้มีลักษณะคล้ายอุโมงค์เหมือนรางรถไฟสำหรับฝึกความเร็ว
กลางห้องจะเป็นแผงคอนโซลคอมพิวเตอร์ที่ออกแบบเพื่อตรวจสอบความเร็วของแฟลช
(5) ห้องแล็บของซิสโก้ เป็นห้องแล็บในการทดลองและทำสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ ของ "ซิสโก้ ราโมน" เพื่อคิดค้นและสร้างสิ่งใหม่ๆ
(6) โซนเครื่องเร่งอนุภาค S.T.A.R. Labs หลังเครื่องเร่งอนุภาคระเบิดก็ถูกปล่อยทิ้งร้างไปกว่าเก้าเดือน
ก่อนทีมแฟลชจะรื้อมาสร้างเป็นคุกชั่วคราวเพื่อกักขังมนุษย์เมต้า ก่อนซิสโก้จะได้ช่วยทางกรมตำรวจเซ็นทรัลซิตี้สังเคราะห์การกักพลังสร้างคุก Iron Heights
สำเร็จและส่งเมต้าไปขังที่นั่น ที่แห่งนี้จะใช้ขังเมต้าชั่วคราวก่อนจะส่งไปคุก Iron Heights
(7) เลานจ์ เป็นเขตห้องรับรอง ที่สมาชิกในทีมพักผ่อนหรือพูดคุยกันบางครั้งก็สามารถใช้ที่พักผ่อนได้
(8) Starchives เป็นหน่วยจัดเก็บข้อมูลของ S.T.A.R. Labs หลังจากทีมแฟลชก่อตั้งอย่างเป็นทางการก็จะใช้เป็นที่เก็บข้อมูลต่างๆ

และด้านบนจะเป็นพื้นที่สาธารณะเปิดให้คนเข้าชมพิพิธภัณฑ์ S.T.A.R. Labs เพื่อหารายได้พิเศษ ด้วย S.T.A.R. Labs ไม่มีรายได้ด้านอื่นอีกเลย งานส่วนใหญ่คือทำการกุศลชะมากกว่า

เจ้าของ S.T.A.R.Labs: แบร์รี่ อัลเลน
(เบื้องหลังมีชื่อ The Flash มีเพียงเพื่อนร่วมทีม ครอบครัวและเพื่อนชุปเปอร์ฮีโร่ที่รู้)


นักวิศวกรรมด้านชีวภาพ: ดร.เคทลิน สโนว์
(1 ในสมาชิกทีมแฟลช)
- ปัจจุบันไม่อยู่ -


นักวิศวกรรมเครื่องกล: ซิสโก้ ราโมน
(1 ในสมาชิกทีมแฟลช)


นักวิศวกรรมด้านชีวภาพและทีมสนับสนุน: ฟรอสท์
- เคทลินสลับร่างให้ฟอรสท์ออกมาใช้ชีวิตบ้าง ทำให้นางทำหน้าที่ในสตาร์แล็บแทนเคทลินช่วยเหลือทีมแฟลช) -

{ ภารกิจเสริม } ผู้ช่วยดูแลบำรุงรักษาวัตถุจัดแสดง

** งานพาร์ทไทม์ ทำได้ทุก วันเสาร์ **

** ไม่จำกัดคน ทำได้ทุกสัปดาห์เลย สัปดาห์ละ 1 ครั้ง ( 1 วัน ) **

** ภารกิจไม่เกี่ยวกับการฝึก อย่ารวมกัน ถ้าจะมาฝึกก็ฝึก จะมาทำงานก็ทำงาน **

{ เงื่อนไข }

- มีสเตตัส Tech+50

- เข้าร่วมได้ทุกคนที่ผ่านเงื่อนไข

( ข้อมูลการรับและทำงาน )

- เขียนโรลอิสระเข้ามาในสตาร์แล็บโซนนอก

- เขียนโรลอิสระเจอ ชิสโก้ ราโมน

- เขียนโรลอิสระซิสโก้พาไปชมพิพิธภัณฑ์แฟลช ใช้ทั้ง AR VR และ โฮโลแกรมจัดแสดง

- มีทั้งประวัติเซ็นทรัลซิตี้ การจัดแสดงโซนวายร้ายที่เคยถูกแฟลชจัดการ และ หัวหน้าสมาชิกทีม HOJ ในปัจจุบัน

- เขียนโรลอิสระเริ่มงานตรวจสอบและซ่อมบำรุงอุปกรณ์จัดการแสดงตามโซนต่างๆ

- เขียนโรลอิสระทำงานตามอัธยาศัย

- เขียนโรลอิสระหลังเลิกงานรับรางวัลและแจกแจงสเตตัส

เลือกสเตตัสที่จะเฉลี่ยอัพ

Charisma (ค่าเสน่ห์ตัวละคร เหมาะสำหรับสายนักแสดง นางแบบ ดารา ที่ต้องใช้ค่าความเสน่ห์) : .... หน่วย

Joker (ค่าความบันเทิง การละเล่น เหมาะสำหรับสายผู้ให้ความบันเทิงแก่คนอื่นๆ นักแสดง ดารา อื่นๆ) : .... หน่วย

Strength (ค่าความแข็งแกร่ง พละกำลังของร่างกาย ทักษะความชำนาญการใช้อาวุธ ยิ่งค่านี้สูงยิ่งใช้อาวุธได้อย่างชำนาญ

แม้แต่มีดสั้นเล่มเล็กๆ อาจควงหลุดมือบ่อยถ้าค่านี้ต่ำ) : .... หน่วย

Vehicle (ค่าทักษะการขับรถ ยานพาหนะ สิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ แต่ยานพาหนะบางประเภทต้องควบคู่กับค่า Technology ด้วยเช่นกัน) : .... หน่วย

Technology (ค่าทักษะเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี เหมาะสำหรับสายโปรแกรมเมอร์ การใช้อาวุธทันสมัย

หรือ แม้แต่ผู้อยู่กับคอมพิวเตอร์ และ ยังเป็นความชำนาญเชี่ยวชาญเกี่ยวกับด้านวิทย์ เคมี ฟิสิกส์ อีกด้วย) : .... หน่วย

รางวัลภารกิจ: 3,000 Money - 2 Point

{ โปรพิเศษ เฉพาะคนที่ชื่นชอบการโรลพิเศษ *แล้วแต่คนจะทำก็ได้ไม่ทำก็ได้ส่วนนี้* }

** โรลเพลย์ 10,000 ไบต์ ได้รับจาก 2 Point เป็น 5 Point แทน **

** โรลเพลย์ 15,000 ไบต์ ได้รับจาก 2 Point เป็น 8 Point แทน **

** โรลเพลย์ 20,000 ไบต์ ได้รับจาก 2 Point เป็น 10 Point แทน **

{ ศูนย์วิจัยชีววิทยาพันธุ์กรรมโปเกมอน }

เนื่องมาจากสตาร์แล็บในปัจจุบันไม่มีการทำธุรกิจอีกแล้ว ผ่านมาหลายปีกองทุนเริ่มร่อยหลอ ทำให้เคทลินได้เปิดศูนย์วิจัยชีววิทยาพันธุ์กรรมโปเกมอนขึ้นมา

เพื่อเป็นการสร้างรายได้ในการจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าอินเทอร์เน็ต ค่าเครือข่าย ค่าบำรุงดาวเทียมและส่วนต่างๆ ภายในสตาร์แล็บ อีกสารพัดค่าใช้จ่าย

ศูนย์วิจัยใช้พื้นที่ 1 ใน 3 ของโซนด้านหน้าที่จัดแสดงพิพิธภัณฑ์สตาร์แล็บ ส่วนเขตชั้นใต้ดินเป็นความลับของสตาร์แล็บไม่สามารถให้คนนอกเข้าได้

ดร.เคทลิน สโนว์ ได้จัดตั้งศูนย์วิจัยต่างๆ ขึ้นมาเพื่อวิวัฒนาการโปเกมอนให้สายพันธุ์พิเศษที่มีการแตกแขนงด้วยดีเอ็นเอพวกเขามีความซับซ้อนกว่าโปเกมอนทั่วไป

ดีเอ็นเอโปเกมอนเหล่านี้มีการแตกแขนงวิวัฒนาการไปสู่ทางมากมาย

ผู้ดูแลศูนย์วิจัย: ดร.เคทลิน สโนว์ (ไม่อยู่)

ผู้ดูแลคนปัจจุบัน: ฟรอสท์

เจ้าหน้าที่ต้อนรับ: หยาง ผิง

{ ขั้นตอนการดำเนินการ }

- รออัพเดท เร็วๆ นี้ -

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

13

Move like a boss

          ฟองสบู่ใสๆ ถูกเป่าจนลอยสูงเจ้าคาบิก้อนสูดกลืนเข้าไปหมดคิดว่าขนมใหม่ จากนั้นก็สำลักค่อกแค่กอย่างน่าตลก มิเคล่าได้ของเล่นใหม่นี้มาจากย่านดาวน์ทาว์ อันที่จริงลูกโป่งฟองสบุ่เป็นของเด็กนั่นล่ะ.. ช่วยไม่ได้มีคนเรียกเธอสาวน้อยจำต้องเอามาเล่นฆ่าเวลาสักหน่อย ‘มีกลิ่นแอปเปิ้ลด้วยแฮะ.. เข้าใจทำออกมาล่อซื้อ หุหุ’ ฟองสบู่ลอยล่องขึ้นฟ้าก่อนจะสลายออก เป็นบรรยากาศสดใส

           “หืม.. เค้าบอกสตาร์แลปอยู่ทางนี้นี่นา คงไมไ่ด้หลงใช่ไหม? ว่าไงตะโก้” ขนาดทางตรงคุณหนูแมฟเวอร์ลินช์ยังหลงได้ ประสาอะไรกับเมืองเซ็นทรัลซิตี้ที่มีเส้นทางวกวนชวนงง มือเรียวยกสมาร์ทโฟนตกรุ่นขึ้นมาจากนั้น ‘GPS เพื่อนเกลือเจอได้ทุกที่’ ก็เริ่มทำงาน เดินตามเสียงเลี้ยงซ้าย เลี้ยวขวา ไม่นานนักก็มาถึงยังด้านสตาร์แลปแห่งเซ็นทรัลซิตี้ พบกับพนักงานต้อนรับ

          "สวัสดีครับ ผมหยางผิง.. ไม่ทราบคุณผู้หญฺงมีเรื่องอะไรให้ช่วยมั้ย?" ยิ้มอย่างคนหน้าตาดี ค่อนไปทางเอเชียแมนน่าไปเป็นนายแบบมากกว่าพนักงานต้อนรับ

          แหม่.. พนักงานต้อนรับของที่นี่เกณฑ์ยังสูงเท่าโรมานอร์สคอปเปอร์เรชั่น คนหน้ามนอมยิ้มตอบกล่าวถาม “ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าฉันสามารถติดต่อเรื่องเอาโปเกมอนวิวัฒนาการมาส่งได้ที่ไหน?”

          “บอสอีวุยหรือครับโปรดรอสักครู่” แลปใหญ่ค้นคว้าหลายเรื่อง นนักวิจัยก็ไม่ได้มีแค่คนเดียวเจ้าหน้าที่หน้าฟอนต์คีย์ข้อมูลไปชั่วครุ่ ก็มีหมายเลขขึ้นมา “ตอนนี้นักวิจัยเฉพาะทางไม่อยู่ มิสเชิญตามผมมาต้องไปพบ ฟรอสท์ หัวหน้าผู้ดูแลศูนย์วิจัยชีววิทยาพันธุ์กรรมโปเกมอนแทนดร.เคทลินครับ”

           “รบกวนด้วยนะคะ”

          เก็บคาบิก้อนใส่ในโปเกบอลเพราะช่วยไม่ได้ในตึกคานมันต่ำ ประเดี๋ยวเธอต้องลำบากจ่ายค่าซ่อมบำรุงตึกให้แลปนี้อีก คนเค้ามาหาเงินนะเธอ!! เดินตามฝ่ายเซอร์วิสไปเรื่อยๆ พบว่าแลปแห่งนี้ทันสมัยไม่น้อยมีทั้งประตูสแกนม่านตาและเทคโนโฮโลแกรมสามมิติล้ำๆ พึ่งรุ้นี่ล่ะว่ามันคือพิพิทธภัณฑ์ ก็ว่าตอนปักจีพีเอสชวนมึนดีแท้

           สตรีสีหัวประหลาดขาวๆ ดำๆ ฟ้าๆ นั่งอยุ่หลังลอบบี้ นี่คงเป็นฟรอสต์ มิเคล่าส่งยิ้มแล้วทักทาย “ฉันมิเคล่า แมฟเวอร์ลินซ์ ยินดีที่ได้พบค่ะ.. ไม่ทราบว่าคุณคือผู้ดูแลเรื่องประกาศหาบอสอีวุยวิวัฒนาการใช่ไหม”

           “ใช่แล้ว ฉันฟรอสต์ช่วยดร.แคทลินในเรื่องนี้เองค่ะ” ลุกขึ้นยืนแล้วเช็คแฮนด์ทักทาย ทั้งสองพบกันด้วยธุรกิจจึงไม่มีอะไรต้องสนทนามากนัก หลักจากเซ็นสัญญารับรางวัลช่วยงานวิจัยมิเคล่ายื่นโปเกบอลที่เก็บชาวเวอร์สและทันเดอร์สให้อีกฝ่าย ค่าตอบแทนนั้นพอๆ กับครั้งช่วยบริษัทแมคคัชลอชหาสปีชี่ย์ก่อนเลยทีเดียว "ขอฉันเช้คดูเจ้าสองตัวนี้ก่อนนะ"

           “อืมม คุณบอกไม่ผิดจจริงๆ นี่เป็นสายพันธุ์ที่เราต้องการพอดี” ผ่านการตรวจสอบแล้วก็ถึงคราวมอบรางวัลนำจับ เอ้ย รางวัลช่วยเหลือการวิจัย

           “หากมีอะไรให้ช่วยอีก ก็ติดต่อมาหาฉันได้นะคะ” มิเคล่าส่งยิ้มมินิฮาร์ทก่อนยื่นดอกไม้ราตรีให้อีกฝ่าย รวมถึงเจ้าหน้าที่ต้อนรับหนุ่ม ก่อนจะเดินทางกลับไปที่พักเพื่อวางแผนชีวิตต่อไป

            

ดอกราตรี-ฟรอส-หยางผิง

ทันเดอร์ ชาววอร์ส

@Admin

Izanami Izumi ดี

“ VI ”

         "อ่า…. น่าจะเป็นทางนี้นะ" ยุ่งวุ่นวายกับการมองป้ายบนตามทาง เลี้ยวหักพวงมาลัยซิ่งรถ มาที่ศูนย์วิจัยหรือสตาร์แล็บนั้นเอง บนท้องถนนมีผู้ใช้รถมากมาย ได้เงินรางวัลมาแล้วจะนำเอาไปทำอะไรต่อดีนะ เรื่องค่าเทอมในมหาวิทยาลัยก็ไม่ต้องเป็นห่วงมีคนจ่ายค่าเทอมให้แล้ว

          หรือจะนำเงินส่วนหนึ่งส่งกลับไปให้กับที่บ้าน เพื่อเป็นการบอกเธอสามารถมีชีวิตที่ดีในอเมริกา เรื่องระยำตำบอน มันก็ถูกปกปิดเป็นความลับไม่ได้บอกคนในครอบครัว ขืนมีหวังบอกได้ถูกส่งกลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยโตเกียวแน่ "บูสเตอร์ เธอมันก็เป็นได้แค่เครื่องมือในการหาผลประโยชน์ของฉันก็เท่านั้นแหละ" เบาะที่นั่งคนขับข้างๆ มีอ๊อกอ๊อกนั่งระโยงระยาง "อ๊อกอ๊อกหิวมั้ย มี๊จะได้เตรียมหาให้หนูนะคะ"

          อ๊อกอ๊อกพยักหน้าหงึกๆ มือบางเปิดลิ้นชักนำอาหารสำหรับโปเกมอนให้สาวน้อยทาน ใช่แล้ว ถึงหน้าตาของโปเกมอนนางนั้นฉันไม่ได้สวยงามแต่มันก็เป็นตัวเมีย ขับรถมากว่ายี่สิบไมล์อิซึมิก็มาถึงสตาร์แล็บ ยามหน้าทางเข้าเปิดทางให้เธอสามารถนำรถเข้าไปจอดในลานจอดรถ ถอนหายใจครู่นึ่งก่อนจะเดินเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่ นัยน์ตาคู่หวานเหลือบเห็นบุรุษคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาแต่งกายชุดเจ้าหน้าที่

         "สวัสดีครับ คุณผู้หญิงไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยเหลือไหม" เจ้าหน้าที่ต้อนรับหยางผิงถามอีกคน

          "สวัสดีค่ะฉันมาส่งบูสเตอร์ อ๊ะ...เกือบลืม ฉันชื่ออิซานามิ อิซึมิ" หนุ่มหล่อคนนั้นหน้าตางามดี ไม่ให้เป็นการเสียมารยาท อุ้ย! ไม่สิถ้าไม่แนะนำตัวก่อนก็ไม่รู้ชื่อเขา คิกคิกๆๆ อารมณ์กระดี๊กระด๊าออร่าความหล่อทำให้หวั่นไว้หัวใจไม่น้อย เจ้าหน้าที่ต้อนรับจำเป็นจะต้องหน้าต่างงานดีขนาดนี้เลยไหม ควรที่จะไปเป็นดารานักแสดงมากกว่านะ

          "ผมหยางผิงเจ้าที่ต้อนรับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณอิซึมิมาส่งบูสเตอร์สินะ อีวุยวิวัฒนาการ" หลังจากนั้นเจ้าที่หน้าต้อนรับนำทางหญิงสาวไปพบ ฟรอสท์ หัวหน้าผู้ดูแลศูนย์วิจัยชีววิทยาพันธุ์กรรมโปเกมอนแทนดร.เคทลิน

          เธอเดินตามมาถึงล็อบบี้ก่อนเขาขอตัวกลับไปที่เคาน์เตอร์ ความน่าสนทนาลดลงไปในครึ่งต่อครึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ไม่ให้เป็นการเสียเวลารีบเปิดประเด็น "สวัสดีค่ะฉันอิซานามิ อิซึมิ นำบูสเตอร์ที่คุณต้องมาส่ง" สะสางจัดการเรื่องบูสเตอร์

         หญิงสาวผู้เป็นผู้ช่วยดร.แคทลินรับมาตรวจสอบเช็คข้อมูล ดูเหมือนทุกอย่างจะตรงตามข้อมูล ที่ทางศูนย์วิจัยประกาศดร.แคทลินต้องการศึกษาดีเอ็นเอ "สายพันธุ์นี้ อ่า ใช่แล้วบูสเตอร์ ส่วนนี้ค่าตอบแทน100,000 Money, 20 Masterball"

          ยักไหล่รับเงินรางวัลเก็บใส่กระเป๋ายี่ห้อดิออร์ ค่าตอบแทนคุ้มค่า เนื้อตัวสั่นกับเงินล้วนๆ "ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลืออีกก็ติดต่อฉันมาได้นะคะ" อำลาเสร็จจึงกลับไปหาเจ้าที่หน้าต้อนรับพร้อมกับยื่นดอกราตรีขยิบตาอ่อย สะบัดหมุนตัวเชิดหน้าออกจากสตาร์แล็บ

มอบ

ดอกราตรี

กีต้าร์วง K.O.

หยางผิง •~•

ส่งเควสบูสเตอร์

@Admin

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

62

S.T.A.R Labs

        เซ็นทรัลซิตี้ สตาร์แลป 19.10 น.

        “หืม... ผิดคาดนะเนี่ยดูเหมือนว่าคืนนี้จะมีแขกสินะ”

        ผู้หญิงแห่งความเย็นหมุนเก้าอี้ไปยังจุดเชื่อมต่อประตูมิติถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ซิสโก้แจกสวิตช์ไปทั่วให้กลุ่มซุปเปอร์ฮีโร่ คราวนี้จะเป็นจากทางไหนอีกไม่กี่วินาทีเธอคงรู้แล้ว ฟรอสต์เปิดไฟและเตรียมสถานที่รอรับตาม ‘คู่มือเจ้าบ้านที่ดี’ หนังสือแนะนำการเข้าสังคมที่ลดราคาเหลือไม่กี่เหรียญในร้านค้า เธอยังมือใหม่กับการทำความรู้จักผู้คนแต่อย่างน้อยก็ใช่ว่าไม่รู้จักพยายามเอาเสียเลย

         “โว้วๆ ไปเจออะไรกันมาล่ะคราวนี้”

         ทันทีที่ร่างทั้งสามร่างโผล่ออกมาจากประตูมิติ ค่อยพบว่าเป็นแม่สาวจากเนชั่นแนลซิตี้ ‘ซุปเปอร์เกิร์ล’ นั่นเอง แถมหิ้วคนเจ็บกลับมาเสียด้วย หนึ่งชายหนึ่งหญิงลุงวัยกลางคนดูไม่แย่เท่าไร แต่ผู้หญิงในชุดคลุมวิจัยนี่สิทำไมรู้สึกว่าคุ้นๆ กันนะ

         “พวกเขาถูกพวกเลวิอาธานจับไปทดลอง.. ดูเหมือนเธอคนนี้จะโดนหนักพอสมควร เธอพอช่วยได้ไหม?” ซุปเปอร์เกิร์ลหิ้วปีกมิเคล่าที่ตอนนี้พยายามฝืนตัวเองจนตื่นขึ้นมาไว้ หญิงสาวกำลังมองรอบๆ อย่างไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเธออยู่ที่ไหนกันแน่

  

         “ห๊ะ พวกนั้นอีกแล้วหรอลองดูอาการก่อนละกัน!! สวัสดีค่ะฉันฟรอสต์ วันนี้เป็นเวรอยู่เฝ้าสตาร์แลปขอต้อนรับสู่เซ็นทรัลซิตี้” พูดตามคู่มือเป๊ะแม้จะลืมยิ้มก็ตาม เชคแฮนด์แบบเย็นๆ กับลุงทหารเสร็จพาทั้งคู่ไปยังเตียงพยาบาล

         “ผมลินคอน.. เอ่ ขอบคุณมากครับที่ช่วยเรา” ลุงทหารถอนหายใจเมื่อรอดจากนรกแล้ว บาดแผลถูกไฟช็อตนั้นเพียงแค่ถลอกภายนอกแต่บาดเจ็บถึงปลายประสาท โชคดีว่าฟรอสต์ช่วยทายาและนำน้ำมันบางอย่างมานวดให้เผื่อผ่อนอาการเกร็งของกล้ามเนื้อ  

         “ไม่เป็นไรค่ะ การช่วยเหลือคือหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วไม่อย่างนั้นจะมีพลังไปทำไมถ้าไม่ใช่ให้เกิดประโยชน์ จริงไหม?” สาวในชุดตัว S กล่าวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรก่อนไปช่วยทางอีกด้าน “มีอะไรรึเปล่าฟรอสต์ เธอจ้องหน้าหล่อนมาพักนึงแล้วนะ”

          “อืม… ไม่รู้สิ ตอนนี้อ่ะนะยังบอกอะไรไม่ได้หรอกว่าพวกเขาจะเป็นยังไงต่อ”

          มิเคล่าใบหน้าเรียวหวานตอนนี้ซีดเผือด เธอได้รับผ้าห่มผืนหนาสำหรับเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกายอย่างเร่งด่วนก่อนจะเข้าสู่สภาวะช็อค นักวิจัยแห่งสตาร์แลปคุ้นๆ ใบหน้านี้ แต่เพราะผมของอีกฝ่ายเปียกจนบดบังไปครึ่งหนึ่งทำให้จดจำไม่ได้ในทันที การตรวจร่างกายและเอ็กเรย์รอผลสักระยะ เมื่อเปลือกตาของคนบนเตียงเปิดขึ้นกระพริบปริบๆ คล้ายจะจำกันได้บ้างอยู่ดี

         “คุณฟรอสต์..? ซุปเกิร์ล? ขอบ..คุณที่ช่วยฉันไว้” เสียงของเธออ่อนแรงแต่อย่างน้ยอความอบอุ่นจากผ้าห่มและเครื่องให้ความร้อนก็บรรเทาความเย็นเสียดกระดูกไว้ได้ส่วนนึง เทรนเนอร์สาวขยับตัวคล้ายจะลุก แต่มีคนดันตัวเธอไว้เป็นลุงลินคอนนั่นเอง.. เธอยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างโล่งอกที่เขาปลอดภัย "ขอบคุณที่ช่วยคุณลุงด้วยนะคะ ตอนนี้.. ฉันคงตอบแทนอะไรได้ไม่มากแต่จะจดจำไว้ในใจค่ะ"

          “ต้องรอตรวจร่างกายอีกสักพักอย่างน้อยคุณควรรู้ว่าพวกนั้นได้ทำอะไรกับคุณไปบ้าง ว่าแต่... ดูเหมือนว่าพวกเราเคยเจอกันสินะ…” นักวิจัยสาวพยายามส่งยิ้มเป็นมิตรแต่มันดูแข็งทื่อจนน่ากระอักกระอ่วน

          “ฉันมิเคล่า แมฟเวอร์ลินช์เคยทำธุรกิจกับคุณที่นี่…” ส่งยิ้มอ่อนแรง หาได้ยากที่จะมีคนจำเธอไม่ได้ นั่นแปลว่าคนตรงหน้าคงไว้ใจได้ในระดับนึง “ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้วหรอคะ?”

           “ใช่แล้วล่ะ อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่มีการทดลองแปลกๆ ในมนุษย์ล่ะนะ” ฟรอสต์ยักใหล่ เรียกเสียงหัวเราะเจื่อนๆ ของทัง้สามคน.. ตลกร้ายซะไม่มี ซุปเปอร์เกิร์ลเห็นว่าพวกเขาปลอดภัยแล้วจึงขอตัวกลับไปยังเนชั่นแนลซิตี้ในเวลาต่อมา   

         

@Admin

.

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

63

HoT & Cold

         ไฟส่องแยงตาทำให้ต้องหลับหนี…

         ผ่านไปหนึ่งตื่นลำคอของหล่อนแห้งผากจนลุงเวทนา ดีที่ว่าในแลปยังมีน้ำหวานสำหรับการทอดลองเหลืออยู่ให้พอแก้กระหาย ร่างกายของเธอขาดน้ำและอาหารมาสามวันเต็มๆ สติใกล้จะขาดผึงอยู่รอมร่อ ลมหายใจแผ่วเบาและอ่อนแรงเมื่อได้เติมกูลโคสเข้าเส้นเลือดก็ดีขึ้นมาบ้าง

         “ลุงช่วยเล่าเรื่องอะไรหน่อยได้ไหมคะ สักเรื่องก็ได้…” มันเงียบ และความสงบในตอนนี้ทำให้มิเคล่ารู้สึกเคว้ง

          ลินคอนถอนหายใจเบาๆเผลอยกมือขึ้นลูบหัวอีกฝ่ายเพราะท่าทีเปราะบางของเธอ “ก็ได้.. งั้นฉันจะเล่าประสบการณ์ตอนเข้าฝึกทหารใหม่ๆ ให้เธอฟังดีไหม? ตอนนั้นน่ะ.. ฉันพึ่ง 18 ปีคนรอบตัวถ้าไม่เรียนต่อก็ทยอยทำงานกันหมดแล้ว บ้านฉันไม่ค่อยมีทุนนัก..”

          มิเคล่าได้รับชุดยีนส์และเสื้อยืดของฟรอสต์มาสวมใส่ก่อน เธอนั่งจุ้มปุ๊กเหมือนแม่หนูตัวเล็กฟังพ่อเล่านิทานเรื่องราวในกองร้อย เรื่องราวภารกิจในสงครามเวียดนามที่ได้ยินได้ฟังมา เพียงพอจะบรรเทาความตื่นตระหนกลงไปได้บ้างรอจนผ่านไปสองชั่วโมง สาวไอเย็นกลับมาแล้วพร้อมผลการตรวจสีหน้าของเธอบ่งบอกข่าวร้าย

          “ให้ยาต้านก็คงไม่ทัน สสารมืดรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกบัร่างกายในระดับอะตอมแล้วพวกคุณกลายเป็นเมต้าฮิวแมน” สีหน้างุนงงของทั้งคู่ทำให้ฟรอสต์อธิบายยาวเหยียดไปว่าเมต้าฮิวแมนคือกลุ่มคนที่ถูกสสารมืด ทำปฎิกิริยากับจีโนมภายในร่างกาย เปลี่ยนแปลงพันธุกรรมและสร้างพลังพิเศษบางอย่างขึ้นมาตามปัจจัยที่เกี่ยวข้อง “หลังจากนี้ถ้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติไปจากเดิมในการใช้ชีวิต หรือร่างกายเกิดเปลี่ยนแปลงไปละก็มาหาฉันที่นี่ได้ทันทีเลยนะ”

           “...สรุปว่าพวกนั้นตั้งใจจับคนไปทำการทดลองเพื่อสร้างกองกำลังใต้ดินอย่างนั้นสินะ?” ลุงทหารลูบหน้าตัวเอง นับว่าโชคดีที่พวกเขารอดตายแต่ก็กลับโชคร้ายที่ความเป็นมนุษย์ถูกแทรกแซง

         

           “เมต้าฮิวแมน… บางทีคุณพ่อของฉันท่านอาจจะพอไขข้อสงสัยได้ ขอบคุณในความปรารถนาดีของคุณมาก เฮ้อ.. ยังไงมีชีวิตอยู่รอดก็ดีกว่าล่ะนะ” คุณหนูแมฟเวอร์ลินช์ลูบแคบซูลนาโนใต้ผิวหนัง ค่อยหาเวลาเอาไปให้คุณพ่อเช็ค

          เธอยังสวยอยู่แถมร่างกายก็ดูไม่มีอะไรผิดปกติจึงไม่คิดมากเท่าไร ตอนนี้อยากกลับที่พักและซุกตัวนอนกับพุงนุ่มๆ ของตะโก้ที่สุด มิเคล่าโทรสั่งไอศกรีมซันเดมาเลี้ยงทุกคน รวมไปถึงสั่งดอกไม้ชุดใหญ่มาแจกทั้งพนักงานต้อนรับกับฟรอสต์ด้วย ก่อนจะถึงเวลาอำลากลับมิเคล่าเดินลงมาที่ลิฟต์พร้อมกับสาวไอเย็นที่ชั้นบน หญิงสาวสังเกตเห็นข้างแก้มของคนมาส่งยังเปื้อนคราบไอติมเลอะจึงเอาผ้าเช็ดออกให้

          ฟรอสต์ตัวแข็งทื่อไปพูดเสียงเรียบ “ตั้งแต่ใช้ชีวิตมา เธอเหมือนจะเป็นคนแรกๆ ที่ไม่มีอาการระแวงฉัน”

          “หึหึ งั้นหรอเธอก็เป็นคนแรกๆ เหมือนกันที่เจอกันครั้งหนึ่งแล้วจำฉันไม่ได้” ในฐานะลูกสาวประฐานเครือเมฟเวอร์ลินช์มีแต่คนอยากเข้าหาทำความรู้จัก การที่ฟรอสต์จดจำตนไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายบริสุทธิ์ใจ

          “งั้น.. คิดว่าเราอาจเป็นเพื่อนกันได้? หรือเปล่านะพอดีไม่ค่อยสันทัดเรื่องผูกมิตรน่ะ”

          “คงนั้นมั้ง.. เอาไว้แอด Whatapp ฉันมาสิ เผื่อออกไปกินบุฟเฟ่ต์เค้กกัน” มิเคล่าพยักหน้าเบาๆ กระพริบตาปริบๆ ลิฟต์ขึ้นถึงชั้นบนเปิดออกดังติ้ง

          “เอ่อ.. มีคนมารอรับคุณผู้หญิงครับ” หยางผิงยืนรออยุ๋ด้านหน้าฟ้อน เมื่อครู่เขาได้รับไอศรีมและดอกไม้มาแล้วยังไม่ทันกลับทำงานก็เจอชายเอเชียในชุดสูท ขับรถมาจอดอยู่ด้านหน้าแลปเสียก่อน

          “มิลลี่!! คุณอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”

          “คุณสี!!” เจ้าของชื่อหันตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นสีจิ้นเฟยนั่นเอง ด้วยความอัดอั้นพยายามข่มความกลัวมาตลอดสามวัน ทันทีที่พบคนรู้จักก็เหมือนพบที่พึ่งพิ่งร่างบางถลาเข้าไปกอดเขาราวกับผีเสื้อ ท่ามกลางสายตาของฟรอสต์และหยางผิงที่มองอึ้งๆ ไม่นึกว่าเจ้าตัวจะเป็นสายรุกแรง

         “ฉัน..กลัวมากเลย นึกว่าจะไม่ได้เจอคุณ ไม่ได้เจอทุกคนอีกแล้วซะอีก” กลั้นเสียงไม่ให้สั่นเครือแต่มันยากนะ มันยากก

          “ไม่เป็นไรนะครับ.. ผมรีบมาทันทีที่ได้ข่าวจากเพื่อนว่าคุณอยู่เซ็นทรัลซิตี้” สาววันที่ผ่านมาหลังไปหาเธอที่เนชั่นแนลซิตี้และไม่พบตัว จึงกระจายขอความช่วยเหลือจากสายข่าวของเขา เมื่อได้รับข่าวก็รีบหันรถกลับมายังเซ็นทรัลซิตี้ทันทีภาวนามาตลอดทางว่าขอให้ไม่ใช่ข่าวร้าย

          กอดปลอบกันอยู่สักพักจนหยางผิงกระแอมเบาๆ มิเคล่าค่อยผละออกยิ้มอุบอิบ จากนั้นหันไปอำลาฟรอสต์กับพนักงานต้อนรับ “เอาไว้ฉันจะติดต่อมานะคะถ้ายังไง ขอบคุณอีกครั้ง!! ไว้เจอกันนะฟรอสต์”

          “อื้มๆๆ ไว้เจอกันๆ” กระอักกระอ่วนสาวสายเย็นเห็นฉากอบอุ่นใจแล้วมันจั๊กกะเดียมใจ

ไอศกรีมแบ่งให้ทุกคน หยางผิง + ฟรอสต์

ดอกไม้แบ่งให้ทุกคน หยางผิง + ฟรอสต์

@Admin

.

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

71

In that Day

           บทท้องถนนสายหลักรถสีฟ้าคันงามมีผู้ขับเป็นสาวผิวขาวใบหน้าตุ๊กตาท่าทีหม่นเศร้า เสียงเพลงป๊อปในรถไม่ช่วยให้เธออารมณ์ดีขึ้นเลยหลังตัดสินใจคว้ากุญแจรถและบึ่งมายังเซ็นทรัลซิตี้ทันทีเมื่อได้รับการตอบกลับจากสตาร์แลป ‘...ขอโทษนะจิ้นเฟย’ จากอุบัติเหตุกลางเทศกาลสงกรานต์เมื่อวาน ผู้ชายตัวใหญ่หุ่นหมียังถูกแรงลมประหลาดซัดลอยข้ามเกาะกลางถนน หวิดจะถูกรถบรรทุกเหยียบหัวแบะตรงหน้าทำเอาเธอชอคมาก

          เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ผลักอีกฝ่ายก็คือ ‘พลัง’ ปริศนาจากตัวเธอ…

          ความระแวงเกิดขึ้นทันที แม้จะไม่แสดงออกมากนักในสายตาของกลุ่มคนดู มิเคล่าหลบสายตาผู้คนและกลับไปแมนชั่นพร้อมสีจิ้นเฟย เธอขังตัวเองในห้องนอนแยกกับแฟนหนุ่ม ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพยายามเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่ฟัง…

          หลังจากติดต่อสตาร์แลปทันทีที่นึกออก มิเคล่าก็บึ่งรถมายังที่ๆ คิดว่าจะสามารถช่วยเหลือเธอได้

[ คอลระหว่างมิเคล่า+สีจิ้นเฟย ]

           เมื่อได้รับคำมั่นและการปลอบใจสติสตังของสาวเจ้ากลับมาเรียงตัวใหม่อีกหน จากนั้นแค่เธอก้าวเข้าตัวอาคารสตาร์แลปเจอ หยางผิง ผนักงานหน้าตานายแบบก็ส่งยิ้มพร้อมของฝากติดไม้ติดมือให้อีกฝ่ายทันที

           ดอกมไม้กับซองบุหรี่มิลาโน่ชนิดควันน้อยครั้งก่อนเห็นเขาสูบ “นี่ของฝากค่ะ รบกวนด้วยนะฉันมาหาฟรอสต์ เธอนัดเอาไว้”

           “ขอบคุณมากครับเชิญตามผมมาได้เลย” พนักงานต้อนรับอมยิ้มรับมาอย่างไม่อิดออด จากนั้นให้เธอตามลงไปยังแลปใต้ดินที่อยู่ของนักวิจัยเฉพาะทางก็พอรู้เรื่องนัดหมายมาบ้าง เทรนเนอร์สาวจะกลายเป็นเมต้าฮิวแมนด์เสียแล้ว…

          “ขอบใจหยางผิง คงจะบอกว่ายินดีต้อนรับไม่ได้สินะ.. แต่เอาเป็นว่าฉันดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้งมิเคล่า”

          “ขอบคุณที่ติดต่อกลับนะฟรอสต์.. ฉันไม่รุ้จะหันไปพึ่งใครเลย” อาจเพราะความเครียดร่างบางมีสีหน้าเหนื่อยล้าและอ่อนใจ ผละจากพนักงานต้อนรับเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ

          ด้านหน้าห้องตรวจในแลปใต้ดินฟรอสต์ในชุดแจคเก็ตหนังออกมายืนรอรับอีกฝ่ายตั้งแต่มีสัญญาณจากฟ้อนท์ ทั้งสองเข้าไปด้านในมีอุปกรณ์ทางการแทพย์และซีทีสแกนครบเซ็ต ผู้มาเยือนถูกบอกให้นอนลงและหลับตาเพื่อเข้าเครื่องซีทีสแกนดัดแปลงพิเศษ

          “มันแก้ไขได้หรือเปล่า??” นี่คือสิ่งที่ทุกคนถามเวลารุ้ว่าตัวเองเป็นเมต้า

          “ไม่เป็นไรๆ ทำใจให้สบายทุกอย่างอาจจะยังใหม่อยู่แต่เชื่อมือเราได้… เอาล่ะมาดูกันว่าร่างกายเธอเป็นยังไงแล้ว”

          การดำเนินการเริ่มขึ้นเมื่ออุโมงค์ MRI ทำงาน มิเคล่าผ่อนคลายความตึงเครียดลงเพราะเธอไม่อย่างก่อเหตุประหลาดในนี้ เสียงเครื่องอิเลคทรอนิกส์ทำงานและเสียงหายใจเบาๆ ทุกอย่างรอบตัวผ่านไปจนถึงชั่วโมงเศษมิเคล่าก็พบว่าตนเองมานั่งพักดื่มน้ำแก้กระหายที่เก้าอี้ตัวเล็ก

          ฟรอสต์กลับมาอีกครั้งพร้อมผลตรวจร่างกาย “เสร็จแล้วล่ะ.. มันอาจจะเป็นข่าวดีและข่าวร้ายสำหรับเธอนะ แต่ตัวเธอในตอนนี้กลายเป็นเมต้าฮิวแมนด์ไปเรียบร้อยแล้ว เฮ้ๆ อย่าเศร้าไปเลย ฉันก็เป็นนะดูนี่สิ”

           เห็นแม่ตุ๊กตาน้อยคอตก จู่ๆ นักวิจัยสาวสายเย็นก็แช่แข็งน้ำในแก้วที่อีกฝ่ายถือเป็นการปลอบใจ “เห็นไหม? ถึงจะไม่ได้เป็นที่แพร่หลายอย่างเฟรนด์ไชน์ขายไก่ทอดก็เถอะ พวกเราก็มีจำนวนพอประมาณเธอไม่ได้โดเดี่ยวหรอก”

          “ขอบใจนะฟรอสต์ แล้วหลังจากนี้ฉันต้องทำอะไรต่อ.. แช่แข็งน้ำแบบเธอได้ไหม?” ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจยอมรับ

         “อื้ม.. แต่ละคนก็มีพลังที่แตกต่างกันออกไปตามปัจจัยที่ถูกสสารมืดน่ะนะ อย่างฉันควบคุมความเย็นได้ส่วนของเธอ ‘Weather Control’ ผู้มีลักษณะกลายพันธุ์นี้ สามารถควบคุมสภาพอากาศ อุณหภูมิของสภาพแวดล้อมควบคุมการตกตะกอนทุกรูปแบบความชื้นและความชื้นในระดับโมเลกุล สร้างฟ้าผ่าและปรากฏการณ์ทางแม่เหล็กไฟฟ้าบรรยากาศอื่น ๆ และแสดงให้เห็นถึงการควบคุมความดันบรรยากาศ สร้างปรากฎการณ์ทางธรรมชาติที่เกิดจากท้องฟ้าได้ทุกรูปแบบเช่นพายุทอร์นาโดพายุฝนฟ้าคะนองพายุหิมะและพายุเฮอริเคนรวมทั้งหมอก ควบคุมองค์ประกอบที่ทำให้เกิดปรากฏการณ์สภาพอากาศ บินด้วยกระแสลม

เมื่อใดก็ตามที่พลังถูกใช้ดวงตาจะเปลี่ยนเป็นสีขาวมีลักษณะกลายพันธุ์นี้สามารถควบคุมสภาพอากาศได้หลากหลาย ฟังดูเจ๋งไปเลยใช่ไหม?”

         “เอ่อ.. เหมือนว่าฉันกลายเป็นแม่มดเรียกลมเรียกฝนไปซะแล้ว” เหงื่อตก.. หรือเพราะเถอะชอบดูพยากรณ์อากาศถูกเช้ากันนะ

         “ก็ไม่รู้สินะ… แต่พลังรูปแบบนี้ก็พบได้น้อยจนฉันยังสงสัยเลยว่าบรรพบุรุษเธอเป็นพวกเอ่อ.. ชนเผ่าที่มีเวทมนต์อะไรประหลาดๆ หรือเปล่า” ฟรอสต์ยักใหล่ เงื่อนไขกับการผลกระทบของสสารมืดเป็นอะไรที่ยังพิสูนจ์ไม่ได้

          “........” ประวัติของวงศ์วานคือสิ่งชวนปวดหัว มิเคล่าเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนั้นคงเพราะเธอรู้สึกเซ็งจิตต้องการความหวาน จึงโทรสั่งสตอเบอรี่เฟรปเป้มาดื่มกันสองคน พร้อมเอาดอกราตรีไปประดับแจกันบนโต๊ะให้อีกฝ่ายด้วย “แล้วหลังจากนี้.. พอจะมีวิธีหยุดหรือระงับความรุนแรงของมันได้ไหม?”

         “อื่ม… ของแบบนั้นต้องฝึกกันอีกยาวแต่ดูเหมือนเธอยังไม่สะดวกใช่ไหมล่ะ? งั้นตามมา” ด้วยไม่อยากให้ห้องทดลองต้องเละเทะ จึงเกี่ยวแขนพาอีกฝ่ายไปยังห้องทนแรงกระแทกสำหรับการฝึกโดยเฉพาะตามคุ่มือการคบเพื่อนระบุชัดเจน ‘อย่าทิ้งเพื่อนในยามลำบาก’

         “ปรับลมหายใจ ควบคุมสมาธิ...ไม่อย่างนั้นก็เละ” กระพริบตามองแจกันดอกไม้บลิซซาร์ดเต็มไปด้วยรอยแตกและละอองหิมะ

         มิเคล่าฝึกฝนการตั้งสมาธิเป็นอันดับแรก ขณะที่ฟรอสต์ให้คำอธิบายว่าพวกเธอควบคุมพลังด้วยอารมณ์ คิดเสียว่าพลังคือสิ่งที่ถูกกักเก็บไว้ในตัวเราแค่มันไร้รูปร่างและใกล้เคียงกับความคิด “แรกๆ ก็จะคุมยากสักหน่อยโดยเฉพาะพวกหัวร้อนง่ายอารมณ์สวิงอย่างเราๆ จำไว้อย่าปล่อยให้ความโกรธชักนำเราไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ต่างจากพวกเมต้าหลงผิด ที่ไปติดอยุ่ในคุกอาร์กัสแทนที่จะได้ใช้ชีวิตดีๆ”

          “มีคุกสำหรับเมต้าด้วยหรอ?”

          “ใช่สิ รึเธอคิดว่าเอาเราๆ ไปขังกับคนปกติกแล้วจะไม่เกิดหายนะ?”

          “.....อื่ม งั้นฉันลองอีกทีแล้วกัน” หลับตารวมสมาธิเรื่องติดคุกเอาไว้ค่อยศึกษาทีหลัง พยายามกว่าสี่ห้ารอบในที่สุดบรรยากาศรอบๆ ก็เกิดหมอกบางเบา ยิ่งกว่าคนเอาน้ำแข็งแห้งมาวางเล่น “แบบนี้หรอ?”

          “ใช่แล้ว เธอยังใหม่กับการใช้พลังแต่จำเอาไว้ให้มั่น เธอทำได้ทุกอย่างถ้าเธอต้องการที่จะทำมันจริงๆ และทุกสิ่งจะมาพร้อมความรับผิดชอบเสมอ”

          “ฉันรู้.. โลกนี้ไม่มีคำว่าได้มาฟรีๆ ขอบใจนะฟรอสต์ที่ช่วยเหลือกัน” ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอีกเดี๋ยวคงต้องบอกลาเพราะมีคนรอเธอกลับไปกินข้าวเย็นด้วย…

20k + Joy

ให้ดอก หยาง+ฟรอสต์

บุหรี่ หยาง

เฟรปเป้ ฟรอสต์

@Admin

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

75

Private School?

         เธอถูกคุณพ่อพากลับบ้านโดยที่ด้านสีจิ้นเฟยต้องใช้ชีวิตเสี่ยงอยู่กับพี่ชายสายถ่อย มิเคล่ากลับมาห้องของตัวเองในบ้านใหญ่อีกครั้งพร้อมบิดาผู้ให้กำเนิด หลังเอนตัวลงนอนหลับตามือหนาก็แตะที่หน้าผากลูกสาวสุดที่รัก.. เมื่อเธอหลับตาลงอุปกรณ์ขยายคลื่นติดตั้งไว้ที่เตียงก็ทำงาน เขาทำกับลูกคนที่สองเพียงรายเดียวอ่านความทรงจำอีกฝ่ายอย่างที่เคย ไม่มีเรื่องไหนของมัฟฟินน้อยที่ตนจะไม่รู้ ปราศจากทุกความลับ สายสัมพันธ์พ่อลูกอันพิเศษนี้เชื่อมโยงพวกเขาเอาไว้อย่างแน่นแฟ้น

         “คือว่าจิ้นเฟยเขา.. รอหนูอยู่” มิเคล่าพยายามต้านความง่วงงุนอย่างฉับพลัน

         “ชู่ว… นอนพักเถอะ ลูกเหนื่อยมามากปะป๊าจะอยู่ข้างๆ เหมือนอย่างเคย”

         เพราะใกล้ชิดผูกพันทางจิตวิญญาณ ต่อให้อยู่ห่างไกลแต่ท่านประธานก็รู้สึกถึงความผิดปกติของลูกสาวได้ อาจจะบอกว่ามันคือลางสังหรณ์ของคนเป็นพ่อก็ไม่แปลก เรื่องราวระหว่างที่อีกฝ่ายอยู่ซีแอตเทิล ใช้ชีวิตเทรนเนอร์อย่างอิสระและสดใสคาลิเฟอร์อมยิ้มอ่อนใจ ลูกสาวเขาคือสิ่งมีชีวิตที่งดงามที่สุดในโลก.. แต่แล้วภาพของแมงหวี่แมงวันทั้งหลายก็มากวนใจ เจ้าโอเบรอนนั่นเครมเธออย่างที่คิดแล้วยังจะมีมนุษย์ธรรมดาหน้าตาจืดชืด…

        ถ้าเป็นเมื่อหล้ายร้อยปีก่อนคงจับเสียบหลาวแข่งกับ ‘วลาด ดรากูล’

        “เฮ้อ.. แอนนาเบธ ปะป๊าเคยบอกไปแล้วว่าผู้ชายทั่วไปไม่เหมาะกับลูกหรอก” ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจว่าพ่อพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุด ล้ำค่าที่สุดในโลกมามอบให้ลูกเสมอ

        จุมพิตหน้าฝากน้อยเบาๆ ในสายตาเขาไม่ว่าเธอจะโตแค่ไหนก็ยังเป็นมัฟฟินน้อยๆ ในใจอยู่ดี “สิ่งมีชีวิตที่ล้าหลังพรรค์นั้นเข้าไม่ถึงความเป็นตัวตนของพวกเราด้วยซ้ำ พวกเขาจะไม่ทิ้งอะไรไว้ให้นอกจากบาดแผลในใจของลูก ดังนั้นหลับซะ..และลืมมันไปเสียเถอะ”

       การลบความทรงจำเป็นวิธีที่หักดิบเกินและส่งผลสะท้อนทางกายภาพ แต่ถ้าเขาเลือกกลบฝังโดยไม่ทำลายโครงสร้างของความทรงจำ.. กั้นส่วนหนึ่งเอาไว้จากการรับรู้ของเธอ ฝังลงส่วนจิตใต้สำนึก วันหนึ่ง..มิเคล่าก็จะไม่รับรุ้ถึงการมีอยู่ของเรื่องนี้ รวมถึงจดจำบุคคลในเรื่องไม่ได้เอง

        ยกนิ้วแตะข้อมือลูกสาวเมื่อสัมผัสได้ว่ายาคุมแบบฝังยังอยู่ค่อยโล่งใจ เท่าที่ยังไม่ลงลึกมากขอแค่ตัดไฟแต่ต้นลมก็ไม่เกิดปัญหา อีกอย่าง..พรหมจรรย์สำหรับแมฟเวอร์ลินช์ไม่ใช่สิ่งสำคัญ คิดว่าผู้ชายพวกนั้นเป็นเครื่องให้ความบันเทิงเสียก็จบ เขาสังเกตที่แขนอีกข้างมีอะไรบางอย่างจึงกรีดออกและเจอแคปซูลที่ใช่ในบริษัท ‘หืม… ในนี้ดูเหมือนจะเป็นสสารที่น่าสนใจนะ’ เรื่องที่ลูกสาวไปเอามาจากไหนเอาไว้พิสูจน์ได้แล้วค่อยถาม

        เช้าวันรุ่งขึ้นแม่บ้าน AI มาปลุกหญิงสาวแต่หัววันเธอมาทานอาหารกับคุณพ่อเพียงลำพัง เมื่อถามถึงพี่ชายก็พบว่าอีกฝ่ายยังอยุ่ที่บริษัทกับแฟนหนุ่มของน้องสาวไม่ได้กลับมา หลังมื้ออาหารคาลิเฟอร์ยื่นเอกสารบางอย่างให้พร้อมรอยยิ้ม

        “ปัญหาของลูกไม่ใช่เรื่องแย่อะไร… ปะป๊าติดต่อกับผู้เชี่ยวชาญแล้วถ้าสามารถฝึกใช้งานให้ควบคุมตามใจนึกได้กลับจะสร้างประโยชน์ต่อพวกเรา” นึกแล้วก็คิดว่าไม่ใช่เหตุบังเอิญ แม้จะเสียดายอยู่บ้างกับการที่เขาพยายาม เลี้ยงลูกสาวอย่างมนุษย์ธรรมดา ปฎิกิริยาเดียงสานั้นคงจะหายไปหลังจากนี้สินะ..ไม่สนุกเลย “ควบคุมสภาพอากาศ ฟังดูเป็นเทพเจ้าของชาวโบราณ หึหึ เอาเถอะ.. ในเมื่อคนรู้จักของป๊ะป๊าแนะนำมาก็ลองไปเจอคนอื่นๆ ที่มี ‘พรสวรรค์’ เหมือนลูกดูเผื่อจะแฮปปี้ขึ้น”

       “มีที่ๆ รวมเมต้าเอาไว้ด้วยหรอคะ??” มิเคล่ารู้สึกสนใจขึ้นมา เธอจะเจอกับลุงลินคอนไหมนะ ในเมื่ออีกฝ่ายถูกจับไปทดลองเหมือนกันเขาเองก็ต้องกลายเป็นเมต้าสิ

       “มีน่ะใช่… แต่อย่าเข้าใจผิด เมต้าฮิวแมนด์ปรากฎขึ้นบนโลกนี้ตั้งนานแล้ว มันไม่ใช่แค่การระเบิดของสสาร หรือผลงานวิจัยล้มเหลวที่พวกคิดว่าตัวเองเข้าใจว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์กิ๊กก๊อกทดลองสุ่มสี่สุ่มห้าและสร้างขึ้นมา” มือขยับเซ็นเอกสารส่งตัวลูกสาวสุดที่รักไปเรียน เพิ่มเติมข้อบังคับลงไปอีกหลายข้อยาวเหยียด

        “อย่างนั้นหรอคะ… แต่ทำไมหนูไม่ค่อยเห็นข่าวหรือได้ยินคนออกมาประกาศว่าตัวเองคือเมต้าเลยล่ะ คิดว่ามีแต่ในการ์ตูนซะอีก”

        แววตาสีซีดของคาลิเฟอร์มีเลสนัยอย่างประหลาดอธิบายแกมเย้ยหยัน “เพราะโลกนี้ที่มีอยู่มากคือมนุษย์.. สิ่งใดที่มุษย์ไม่เข้าใจ และหาคำตอบกับปรากฎการณ์ที่คุกคามพวกเขาไม่ได้ก็คือตัวอันตราย”

         “....พวกเขาจะกำจัดมัน” เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเรื่องเมต้าถึงถูกเก็บเป็นความลับในทางการ เกิดมีเอเลี่ยนมาเป็นเพื่อนบ้านคนก็คงจะนอนหลับไม่เป็นสุขเพราะความระแวง

        “เพราะมนุษย์นั้นบางจำพวกก็โง่เขลาจนเกินเยียวยา” โง่เกินจะเข้าใจความยิ่งใหญ่ของจักรวาล มันไม่ได้มีแค่สายพันธุ์แกที่ก้าวหน้าจนประเสริฐกว่าสัตว์เลื้อยคลาน!!

         “ปะป๊านี่ก็แปลก พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่มนุษย์ไปได้” อมยิ้มรับกระเป๋าจากอีกฝ่ายมาสะพายแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ พึงพอใจกับการที่ในกระเป๋าเต็มไปด้วยของหวานที่เธอชอบ 8/10 คุณพ่อรู้ใจมากๆ ให้เต็มสิบ “ยังไงพวกเราก็เป็นคนธรรมดาบางเรื่องก็ต้องเรียนรู้ถึงจะฉลาดนะคะ”

         คาลิเฟอร์หัวเราะในลำคอไม่ได้ตอบอะไรคำถามนี้ มันยังเร็วไปที่ลูกสาวของพวกเขาจะรับรู้เรื่องทั้งหมด ทั้งสองขับรถออกจากแมฟเวอร์ลินช์วิลล่ามุ่งหน้าสู่เซ็นทรัลซิตี้ หลับๆ ตื่นๆ จนไปถึงที่หมาย มิเคล่าประหลาดใจเล็กน้อยไม่คิดว่าพ่อจะพาเธอมายังสตาร์แลป

         “เชิญครับท่านประธาน คุณหนูมิเคล่า” หยางผิงออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มเช่นเคย และเป็นอีกครั้งที่มิเคล่ายื่นบุรี่กับดอกราตรีให้เค้าโดยไม่สนใจสายตาสงสัยของคุณพ่อ

          ครั้งนี้ลงลิฟต์ไปยังชั้นใต้ดินกับผู้บังเกิดกล้า มิเคล่าเล่าเรื่องที่เธอทำงานกับโอเบรอนให้ฟัง เธอยังคงมีความสนใจในด้านการทำงานสายผู้ประเมินมูลค่าอยู่ดี วางแผนคร่าวๆว่า ถ้าเที่ยวจนเบื่อแล้วอาจกลับไปลงงานประมูลบนเรือสำราญให้ทางบ้านสักระยะซึ่งประธานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะนั่นหมายถึงลูกสาวจะกลับมาอยู่ข้างๆ เขามากขึ้น

          จนลงมาเจอกับฟรอสต์ที่แลปทั้งสองฝ่ายแนะนำตัวกันคร่าวๆ คาลิเฟอร์ยื่นเอกสารแนะนำจากคนรู้จักเก่าก่อน ให้เหตุผลว่าลูกสาวเขาเบื่อโฮมสคูล ออกมาพบปะกับโลกภายนอกบ้างก็ไม่เสียหายอะไร ก่อนจะลงทะเบียนเข้าเรียนในสถาบันชื่อแปลก ‘Hall of Justice’

         “พอเซ็นเอกสารตรงนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันจะพาไปที่สถาบัน คุณจะไปดูด้วยก็ได้นะถ้าต้องการ” ฟรอสต์พยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติแต่มันแข็งทื่อจนน่าดาดูล มิเคล่าส่งแก้วเฟรปเป้ประดับดอกไม้แทนกำลังใจให้อีกฝ่าย

          “แน่นอนว่าฉันต้องไปดู ว่าที่ๆ ลูกสาวสุดที่รักจะไปอยู่คือสถานที่ยังไง” นี่ก็เป็นสาเหตุที่เซ็นแล้วยังทู่ซี้ยืนต่อไม่กลับสักที สองพ่อลูกนั่งแบ่งป๊อกกี้อยุ่ที่โซฟา พูดคุยเรื่องไร้สาระจนฟรอสต์เองก็นึกงง ว่าตกลงใครพ่อใครลูกกันแน่

        ผ่านไปราวชั่วโมงกว่าสองพ่อลูกคุยกันกระหนุงกระหนิงและฟรอตเองก็ได้รับคาราเมลเฟรปเป้แก้วที่สี่ พวกแมฟเวอร์ลินช์ชวนสาวสายเย็นมานั่งเล่นทรูออร์แดร์กับตนด้วย ถามเวียนกันไปตั้งแต่อีกฝ่ายยังเวอร์จิ้นหรือเปล่า เสียจูบแรกตอนอายุเท่าไร พอบันเทิงหอมปากหอมคอ กระทั่งพนักงานต้อนรับหนุ่มเข้ามาแจ้งว่ารถรับส่งเดินทางมาถึงแล้ว

         ทั้งสี่จึงไม่รอช้าเก็บกระเป๋า เก็บกล่องป๊อกกี้แล้วเดินทางขึ้นชั้นบน พบกับผู้ชายใส่บอดี้สูทสีแปร๋ด มิเคล่าแสบตาสิ่งนี้ไม่ค่อยโอเคเท่าไรจนหลบไปหลังปะป๊าตัวเองเงียบๆ

      

บุหรี่+ดอก หยาง

เฟรปเป้+ดอก ฟรอต์

     

@Admin

♥ Mikela ♥ ดี

Enchantress of all things

149

{ Gorilla City - 1 }

Work For Peace

   

         “เกี่ยวกับเรื่องนี้ในฐานะผู้พิทักษ์ของคุณ.. ผมลำบากใจที่ต้องแสดงความเป็นอย่างตรงไปตรงมาว่าไม่ค่อยเวิร์คสักเท่าไร”

          “ฉันก็ไม่ได้ถามนี่ว่านายจะเอาด้วยไหม?” มิเคล่าเลิกคิ้วใส่อีกฝ่าย บอดี้การ์ดของเธอพามาส่งยังหน้าสตาร์แลปเป็นที่เรียบร้อย แน่นอนว่าการออกจากเมืองครั้งนี้ไปไกลถึงแอฟริกา คุณพ่อรู้อีกฝ่ายก็ต้องรู้.. แล้วไงใครแคร์? ใช่ใครแคร์ ในเมื่อเธอตัดสินใจไปแล้ว

          “คุณหนูชั่วโมงบินแค่ไม่ถึงสิบ จะเทคออฟเดี่ยวไปถึงอีกทวีปหนึ่งได้ก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้วครับ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงส่วนที่สภาพอากาศแปรปรวนอย่างกอริลล่าซิตี้” หรี่ดวงตาคมกริบจดจ้องเธอ ทำไมกันนะช่างดื้อรั้นต่างจากเลดี้แคลร์มองทีนในสมัยนั้นจริงๆ “เป็นความคิดที่แย่มากครับ”

           “บอกไว้ตรงนี้เลยนะ ถึงไม่มีนายไปฉันก็จะขึ้นเครื่องและเอาของไปแจกเหล่ากอริลล่าอยู่ดี ต่อให้ไปคนเดียวก็เถอะ” สะบัดผมสลวยไว้กลางหลังท่าทียียวน ขยิบตาและก้าวด้วยส้นสูงห้านิ้วลงจากรถหัวเราะหึหึ อย่างมั่นใจ เวลาบินจริงน้อยก็เถอะแต่เวลาฝึก VR เธอเต็มเม็ดเต็มหน่วยนะยะ

           “สวัสดีครับคุณผู้หญิง ไม่ทราบมาเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์ หรือมาติดต่อเรื่องอะไร?” ด้านหน้าเค้าท์เตอร์หยางผิงทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม ในมือเขาเหมือนจะถือคู่มือการเล่นเกมบางอย่างอยู่ หญิงสาววางบุหรี่และดอกไม้ให้เขาสอบถามว่า

           “หนนี้ฉันมาอาสานักบินค่ะ ต้องติดต่อตรงไหนแลปด้านล่างหรือเปล่า?”

           “อ๋อ งั้นเชิญผมตามมาด้านนี้ได้เลยครับ” หยางผิงผายมือนำไปทางลิฟต์ สงสัยเล็กน้อยกับผู้ชายที่ตามหล่อนมาด้วย ‘บอดี้การ์ดฉันน่ะ’ บอกแค่นี้ก็เข้าใจได้ทันที ทัง้คู่ลงไปถึงยังสตาร์แลปส่วนใต้ดิน พบว่า ซิสโก้ ราโมน กำลังแก้แผงวงจรเครื่องมือสื่อสารขนาดพกพาอยู่

            “สวัสดีค่ะซิสโก้ ทำงานไม่มีพักเบรกเลยนะหวังว่าฉันคงไม่ได้มากวนเวลาสนุกๆ ของคุณ” วางแก้วเฟรปเป้ให้ที่โต๊ะข้างๆ อีกฝ่ายหันมาแล้ววางดอกไม้ขยิบตาส่ง “เผื่อคุณคอแห้ง”

            “ไงสาวน้อย ขอบใจนะสำหรับเครื่องดื่ม เธอมาเยี่ยมฟรอสต์หรอ? เธออยู่ด้านในน่ะตรงไปได้เลย” ยักไหล่ทั้งทาย ด้วยเขายังมีงานข้างอยู่จึงทำแค่ยิ้มและมือมือชี้ด้วยโป้งไปยังประตูหลัง

            ขอบคุณและเดินตามหยางผิงมาต่อเห็นฟรอสต์กำลังสัปหงกอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ ก็ส่งเสียงทักพร้อมวางแก้วเฟรปเป้+ดอกไม้เย็นๆ ให้อีกคน “พักผ่อนไม่พอสินะเมื่อคืน ไฮ.. เห็นในเพจประกาศว่าคุณอยากได้นักบินอาสาหรอ?”

             “อุ้ย!! มิลลี่.. ฮะๆ นี่เธอผันตัวเองมาเป็นนักบินด้วยแล้วสิเนี่ย มาๆ นั่งก่อน ดร.เคทลิน บอกไว้แล้วว่าให้ฉันดูแลเรื่องหานักบิน” เรียกให้นั่งลงแล้วคุยรายละเอียด สอบถามชั่วโมงบินและความชำนาญในการฝึกหัด มิเคล่าบอกคร่าวๆว่าเธอฝึกมาจากกัปตันอเมริกา ใช้เป็นเครื่องออโต้เจ็ท รุ่น RSX-780 และสามารถขับซีรี่ย์โบอิ้งได้ทั้งหมดจากการฝึก VR ฟรอสต์พยักหน้าและบอก “นี่คือห้าหมู่บ้านที่ทางเราได้รับแจ้งมาว่าต้องการอุปกรณ์ยังชีพอย่าเงร่งด่วน เธอจะช่วยพวกเราได้ไหม?”

             รับแผนที่มาดูมันก็ไม่ยากเย็นเพราะมีพิกัดละติจูด ลองติจูดค่อนข้างชัดก่อนพยักหน้า “ได้สิ แต่ฉันขอพาผู้ติดตามไปด้วยคงไม่เป็นไรนะ?”

             “ไม่มีข้อห้ามเรื่องนั้นอยู่แล้ว.. เดี๋ยวก่อนนะ” มีสายเข้าเมื่อรับแล้วฟรอสต์ก็พยักหน้าอีกหน “ดูเหมือนเครื่องบินจะมาถึงแล้ว เธอพร้อมหรือเปล่าทริปนี้อาจจะยาวนานสักหน่อย”

             “จะพยายามเต็มที่นะ อวยพรให้ฉันด้วยล่ะฟรอสตี้” ขยิบตาและเดินตามต้อกแต้กไปพร้อมอัลมาสยังโกดังเก็บเครื่องบิน ดูการทำงานข้าวๆ ยังดีว่ามีระบบออโต้ไพล็อต เธอแค่ต้องนำเครื่องขึ้นและลงจอดเอง มีปุ่มห้าปุ่มสำหรับห้าหมู่บ้าน บินยาวไม่ต้องจอดแบบนี้สะดวกดีเหมือนกัน

             มิเคล่าขึ้นไปที่คอนโซลคนขับ โบกมืออำลาเพื่อนสาวจากนั้นมุ่งหน้าไปยังแอฟฟริกาพร้อมอัลมาส

(8/10)

ดอก+เฟรปเป้ ฟรอสต์

ดอก+บุหรี่ หยางผิง

ดอก+เฟรปเป้ ซิสโก้

@Admin