{ Central City } Downtown Alexanderplatz District

Downtown Alexanderplatz District

{ เมืองเซ็นทรัลซิตี้ }

ย่านดาวน์ทาวน์อเล็กซานเดอร์พลัทซ์
เป็นจตุรัสเปิดประจำเมืองเซ็นทรัลซิตี้ ที่เป็นจุดศูนย์กลางของการนัดพบของผู้คน
สถานที่ทางประวัติศาสตร์ ศูนย์รวมของแหล่งท่องเที่ยว อาหาร แหล่งช็อปปิ้ง
ที่นี่ไปได้ง่ายเพราะเป็นศูนย์กลางการขนส่งมวลชนของเซ็นทรัลซิตี้ อยู่ในทำเลที่ดี
มีทั้งสถานที่ที่น่าสนใจอย่าง แม่น้ำสปรี รวมถึงวิหารเบอร์ลิน การสัญจรของผู้คนจึงค่อนข้างมากเป็นปกติ
ทั้งชาวเซ็นทรัลซิตี้และนักท่องเที่ยวที่แวะไปเช็คอิน ลักษณะของที่นี่ เป็นทำนองเดียวกันกับจัตุรัสแห่งอื่น
คือที่เปิด โล่ง กว้าง เพราะกระทำการรวมมวลชนเพื่อทำกิจกรรมอย่างใดอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงพลัง
แต่สำหรับที่นี่คือชุมชนสัญจร ผู้คนต่อวันประมาณเกือบ 4 แสนคน ถ้าเทียบกับจัตุรัสอื่นๆ ของอเมริกาขนาดของที่นี่ใหญ่อันดับ 4

ความสำคัญของที่นี่ คือ นาฬิกาเวลาโลก สถาปัตยกรรมสำคัญของจัตุรัสแห่งนี้ เสาเดียวขนาดใหญ่
มีนาฬิกาบอกเวลาติดไว้ เสานี้เป็นฐานรองรับแท่นทรงกลม มีจารึกชื่อเมืองต่างๆ ในหลายๆ ประเทศ
เหลือขึ้นไปเป็นหมายเลขเรียงลำดับโดยรอบ เหนือขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง มีชื่อจารึกในลักษระเดียวกันกับด้านล่าง
ส่วนด้านบนสุด คือประติมากรรมที่โดดเด่น ใครๆ ก็ต้องไปเช็คอิน

สิ่งก่อสร้างโดยรอบเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวไปชม ถ่ายภาพที่ระลึก และร้านอาหารหลายหลากสไตล์ให้ไปชิม
ที่นี่จึงเป็นศูนย์กลางแลนด์มาร์คของนักท่องเที่ยว ตั้งต้นก่อนเดินไปจุดอื่นๆ บริเวณใกล้เคียง

Franco K Ramind ดี

ช่วงเวลาล่วงเลยผ่านไป...


ผ่านไปแล้ว 1 วันสำหรับการพักผ่อนของคนทั่วไป แต่ว่าสำหรับฟรานโก้ ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาใช้เวลาที่มีไปกับการเตรียมตัวเดินทางไปยังเมือง เซ็นทรัลซิตี้ ที่เขาคิดว่าอยู่ไกลพอตัว
กเลยต้องเตรียมของ จองนู่นจองนี่และก็เตรียมใบลาเรียนให้เสร็จสรรพ กว่าจะเรียบร้อยก็เอาซะเหนื่อยแย่เลยทีเดียว..


...
.....


คืนก่อนหน้าปัจจุบันเวลา 22.00PM
ฟรานโก้ออกเดินทางโดยนั่งเครื่องบินตั้งแต่ตอนเย็น มาถึงเมืองเซ็นทรัลซิตี้ในเวลา 4 ทุ่มตามเวลาท้องถิ่นของเมืองเซ็นทรัล เมื่อมาถึงแล้วฟรานโก้ก็มุ่งหน้าไปยังที่พักที่ตัวเองจองไว้ก่อน เป็นที่พักราคาถูกธรรมดาๆซึ่งฟรานโก้มาจองพักอยู่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น..
ซึ่งฟรานโก้ไม่ต้องการไปอยู่ที่หรูๆ(แม้จะมีตังเยอะ)ซักเท่าไหร่
ตอนกลางคืนแบบนี้ทั้งร้านอาหารร้านอะไรก็ดูเหมือนจะปิดหมดแล้ว ก็เลยต้องกินอาหารที่ตนเองเตรียมมาจะดีกว่า...
จากนั้นฟรานโก้ก็ไปนอนพักผ่อนเร็วกว่าปกติ เพื่อที่จะได้ตื่นมาในตอนเช้าตามนัดกับเอริกะ...


...
....
.....


8.20AM..


*ติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ด*


ตอนเช้ามาถึงจนได้... และเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของฟรานโก้ทำให้ฟรานโก้ตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วแบบสะลึมสะลือ... ฟรานโก้นั้นนอนดึกมานานเป้นปีทำให้วันนี้รู้สึกนอนไม่เต็มตื้น... แต่มันก็ต้องตื่นอะแหละ
ฟรานโก้เช็คเวลา ตอนนี้ 8.30AM แล้ว ต้องรีบจัดการตัวเองแล้วรีบไปตามนัดของคุณเอริกะให้ไวที่สุด...
"อึ่ย... ใกล้ได้เวลาแล้วสิ..." ฟรานโก้เห็นเวลาแล้ว ก็รีบไปจัดการตัวเอง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวให้ดูดี(ในสายตาของเขาเอง)เสื้อสีทึบทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีโปร่งกับกางเกงสปอร์ตขาสามส่วนและรองเท้าฟองน้ำ
ก่อนจะออกจากที่พักในเวลาไล่เลี่ยกันหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย... ไม่ลืมที่จะพกผ้าขนหนูไปด้วย


9.00PM ..
ในที่สุดก้มาถึงเวลานัดแล้ว ... ฟรานโก้หยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คสถานที่ต่างๆในเมืองเซ็นทรัลเพราะเขาไม่เคยเดินทางมานานแล้ว พร้อมกับแชทหาคุณเอริกะด้วยว่าอยู่ที่ไหนกัน...


หลังจากแชทคุยกันเล็กน้อยถึงสถานที่นัดพบ ว่าให้ไปพบที่จุดๆหนึ่งในเมืองเซ็นทรัลซึ่งเป็นลานกว้าง ฟรานโก้เลยต้องรีบรุดหน้าไปยังที่นั่น แต่ด้วยความที่ยังไม่คุ้นเคยสถานที่ ก็เลยมีหลงบ้างอะไรนิดหน่อย...
แต่สุดท้ายแล้วก็ไปถึงจนได้...


เมื่อมาถึงจุดนัดพบใกล้เคียงบริเวณเดียวกัน ก็พบเอริกะรออยู่แล้วกับอีกคนอีกคนหนึ่ง ยืนรออยู่ด้วยกัน
เอริพอสังเกตเห็นฟรานโก้เดินมาก็โบกมือให้ฟรานโก้จากอีกฝั่งของถนนไกลๆ
"คุณฟรานโก้ ทางนี้ๆ"


ฟรานโก้เห็นเอริกะยืนโบกมือให้ตน เขาก็พยายามเข้าไปหาเอริกะให้เร็วที่สุด ก่อนจะไปถึงก็ข้ามถนนอย่างระมัดระวังก่อน แล้วค่อนๆเดินลัดเลาะฟุตบาตไปจนถึงที่ๆเอริกะอยู่กับเพื่อนของเธอที่มาด้วย
"ดีใจที่ได้เจอคุณที่เมืองนี้นะคะคุณฟรานโก้ คุณก็มาตามเวลานัดด้วยสุดยอดเลยค่ะ" เอริกะเอ่ยดีใจที่ได้เจอฟรานโก้ที่เมืองเซ็นทรัลตามสัญญา และอุส่าห์มาตามที่เธอขอทำให้เธอพอใจมาก
วันนี้เอริกะแต่งตัวสบายๆไม่เหมือนทุกๆวันที่เคยเจอ เสื้อทีเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นและรองเท้ามีส้นดูทำให้เธอตัวสูงขึ้นน่ามอง ดูว่าเสื้อของเธอนั้นดูจะรัดส่วนอกเอริกะเป็นพิเศษเพราะ ฟรานโก้รู้ดีว่าหน้าอกเธอใหญ่แค่ไหน... พระเจ้าช่วย เราต้องปัดเป่ากิเลสบ้าๆนี้ออกไปก่อน


"เอ่อ...ผมก็ดีใจครับที่ได้เจอคุณอีกครั้ง.... ผมเกือบหลงในเมืองนี้เลยแหะ.." ฟรานโก้บอกหลังจากเพิ่งวิ่งมาหาเอริกะกับเพื่อนของเธอได้ไม่นาน เขาทำจิตใจและหน้าตาให้เบิกบานขึ้นเมื่ออยู่กับเอริกะ..


เอริกะยิ้มให้กับฟรานโก้ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนของเธอที่มาด้วยซึ่งคือผู้ชายคนหนึ่ง
"คุณฟรานโก้ ชั้นอยากจะแนะนำเพื่อนของชั้นให้รู้จัก คนนี้ชื่อหยางผิง เขาทำงานที่สตาร์แล็บของเมืองนี้ค่ะ" เอริกะแนะนำเพื่อนที่มาด้วยกัน
ฟรานโก้สังเกตผู้ชายที่เอริกะแนะนำ เขาดูค่อนข้างอิดโรยคล้ายๆกับเราเลยแต่ดูแล้วดีกว่ามาก เราคิดว่าโทรมแล้วแต่เขายังดูดีกว่า
"......"
"ดีใจที่ได้เจอครับ..." ฟรานโก้ตอบสั้นๆได้ใจความ เอาเป็นว่ารู้จักไว้ก็แล้วกันก็ดีนะ


"เช่นกันครับ" หยางผิงตอบกลับ ดูเหมือนเขาจะมีสีหน้ายิ้มแย้มต่างจากฟรานโก้สักหน่อย เพราะว่าฟรานโก้รู้สึกยังไม่เต็มตื้นเท่าไหร่เพราะนอนผิดเวลามาเยอะ...


"ตอนนี้เป็นเวลาสายๆพอดีเลยค่ะ เดี๋ยวชั้นจะพาทั้งสองคนไปเล่นงานกิจกรรมสงกรานต์ของคนไทยกันมุมเมืองตรงนู้นนะคะ เขากำลังเล่นกันสนุกเลยล่ะค่ะ" เอริกะจับมือชวนทั้งสองคนรวมฟรานโก้ด้วยรีบไปที่ลานกิจกรรมกันดีกว่า
"เหวอ ไปครับไป..." ฟรานโก้โดนเอริกะดึงมือไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปยังลานที่มีกิจกรรมสงกรานต์เล่นอยู่ตรงอีกมุมเมืองหนึ่ง


...
จากนั้นพวกเราก็มาถึงลานกิจกรรมสงกราน์ ในบริเวณกิจกรรมมีชาวเอเชียหลายร้อยคนร่วมกิจกรรมนี้ ที่รู้ๆก็น่าจะเป้นชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เล่นเทศกาลนี้กัน ซึ่งก็น่าจะเป็นคนไทย แบบเดาไม่ยากเลย
ฟรานโก้ เอริกะและหยางผิงเข้าร่วมเทศกาลนี้โดยไปเดินร่วมในฝั่งถนนดังกล่าว
ซึ่งแน่นอน ว่าพวกเราทั้ง 3 คนนั้นเดินเข้าไปในงานสงกรานต์ ก็โดนสาดน้ำใส่เป็นธรรมดาจนตัวเปียกปอนไปหมดทั้งฟรานโก้และเอริกะ  โชคดีที่มีกระเป๋าพลาสติกมา เลยทำให้ของที่พกมาด้วยไม่เปียกตามไป
ยิ่งไปกว่านั้นนอกเหนือจากการสาดน้ำกันแล้ว ยังมีการ ทาแป้ง อีกต่างหาก ได้ยินมาว่ามันเป็นดินสอพอง ไม่ใช่แป้งทั่วๆไป ซึ่งเขาทากันเล่นๆสนุก
เสียงหัวเราะและความสนุกมีอยู่เต็มสองข้างทาง มีเสียงดนตรีจังหวะแดนซ์คลอกันไปทางตามทางซู่ม นับว่าครื้นเครงกันมากทีเดียว


ผ่านไปชั่วอึดใจเดียว พวกเราทั้งฟรานโก้และเอริกะเนื้อตัวก็เปียกปอนไปซะแล้ว...
แต่ความเปียกปอนนี้ไม่ได้นำความหดหู่ใจมาสู่ทั้งสามกลับเป็นความสนุกในความเย็นฉ่ำอย่างรู้สึกได้
ฟรานโก้หันมองรอบๆ ทั้งกิจกรรมตลอดหลายชั่วโมงมานี้ มีแต่ความสนุก แต่เขาก็เดินไปสำรวมเงียบๆไม่ได้ครื้นแครงอะไรด้วย แต่มาเรียนรู้ว่า มีเทศกาลแบบนี้ในโลกเกิดขึ้นได้ทุกปี..
เขามองกลับไปยังเอริกะที่เล่นน้ำอยู่ที่ซุ้ม
--

--
เธอดูสนุกมากทีเดียวเชียว..
รอยยิ้มของเธอที่ประดับบนใบหน้าทำให้ฟรานโก้มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก...


ระหว่างทาง ก็มีรัฐบาลอเมริกามาแจกเงินคนที่เข้าร่วมทุกคน คนละ 200 Moneyอีกด้วย ซึ่งเอริกะกับฟรานโก้ก็รับมาตามประสงค์ของรัฐบาลอเมริกาตามนั้น..


...
.....


เวลาผ่านไป...
เข้าสู่ช่วงบ่าย 14.00PM


ทั้งฟรานโก้ หยางผิง และเอริกะมารวมตัวอีกครั้ง ณ จุดมุมเมืองพักผ่อน ท่ามกลางเนื้อตัวเปียกปอนเล็กน้อยแต่เริ่มแห้งแล้ว ทว่าหัวทุกคนนั้นยังเปียกอยู่แบบสังเกตได้
ฟรานโก้ยื่นผ้าขนหนูเช็ดตัวให้แก่เอริกะและหยางผิงเพื่อเช็ดหัวให้แห้ง ไม่งานจะเป็นหวัดได้
"ขอบคุณมากค่ะคุณฟรานโก้.." เอริกะรับผ้ามาเช็ดหัว อาจจะนานกว่าปกติหน่อยเพราะผมเธอยาว ก็เลยต้องเช็ดนานกว่าปกติ
"วันนี้สนุกมากเลยนะคะ ทั้งเย็นสบายกับสนุกด้วย พวกคุณทั้งสองว่าไหม" เอริกะถามทั้งสองคนดูหลังจากผ่านกิจกรรมสงกรานต์มา


"คะ... ครับ สนุกดีครับผม" ฟรานโก้ตอบไป ก็สนุกอย่างที่เขาคิดนั่นแหละ แต่ดูวุ่นวายไปนิดนึงเลยทำให้พูดได้ไม่เต็มปากนัก...


ทุกคนพักผ่อนและเดินรอบๆเมืองเซ็นทรัลซิตี้สร้างความคุ้นเคยกับรอให้เวลาผ่านไป จนกระทั่งเวลาเลยสู่ 16.00PM กิจกรรมสงกรานต์แถบนั้นก็ทะยอยๆเลิกกันพอดี
หยางผิงเองก็ขอแยกตัวไปก่อนเพราะเริ่มเย็นแล้ว จึงแยกกลุ่มออกไปเพื่อที่จะกลับไปทำกิจวัตรของเขา
ตอนนี้เองก็เหลือฟรานโก้กับเอริกะสองคน
"คุณฟรานโก้คะ" เอริกะเอ่ยขึ้น


"คะ...ครับ?" ฟรานโก้หันมาหาเอริกะที่เดินอยู่ข้างๆเขา


"เดี๋ยวพรุ่งนี้.. ไปเดินเล่นรอบๆเมืองเซ็นทรัลกันอีกนะคะ ในฐานะที่ชั้นพาคุณมาเมืองนี้ คิดว่าชั้นอยากจะพาคุณฟรานโก้ทัวร์เองค่ะ"
"แล้วก็...ชั้นมีบางอย่างจะบอกด้วย เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะคะคุณฟรานโก้" เอริกะยิ้มพร้อมบอกฟรานโก้ว่าพรุ่งนี้จะไปเดินรอบเมืองกัน ฟรานโก้ได้ยินก็แทบดีใจจนเนื้อเต้นแรงสุดขีดมากๆ
แถมพูดกั๊กอะไรบางอย่างอุบอิบไว้ ทำเอาเขาอยากรู้อยู่พอสมควรเลย


"คะ..ครับ! ผม ผมจะไปกับคุณแน่นอน" ฟรานโก้ให้สัญญา เอริกะเองก็รู้สึกยินดีที่ฟรานโก้จะไปเป็นเพื่อนเธอด้วย


จนกระทั่งเวลาผ่านไป จนเย็น และหัวค่ำ จากนัน้ทั้งสองก็แยกย้ายกลับที่พัก จากนั้นมีอะไรค่อยส่งแมสเซนเจอร์หากันเอาก็เพียงพอ...


ดอกไม้+กาแฟ+ช็อกโกแลต ให้เอริกะพ้อยทั้งหมดลง STR

@Admin

ELLA ดี

Pokemon World

24

      เสียงเพลงแร๊ปยอดนิยมที่ติดชาร์ตอยู่ตอนนี้ดังคลอขึ้นภายในรถเบนซ์ราคาแพงที่ผ่านการยกเครื่องแต่งสีความรสนิยมของเจ้าของรถ เสียงของชายทั้งสองที่นั่งอยู่ด้านหน้ายังคงคุยถกเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นโดยเริ่มตั้งแต่ที่ตัวเองนั้นไปลากเธอมาจากร้านKFC แล้วก็เรื่องแปลกๆที่โรงแรมผีสิงและเจอบรรดาผีมาตลอดทาง ก่อนชายหัวทองที่ขับรถเหลือบมองผ่านกระจกหลังมาที่เธอเป็นระยะแล้วยิ้มให้เป็นเชิงทักทายแล้วจึงเอ่ยออกมา

      “สวัสดีครับคุณผู้หญิง ต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับที่พาคนงามอย่างคุณไปลำบากสะได้ อ๋อผมโดเบอร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”


      “เอลล่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะคุณโดเบอร์ ขอบคุณจริงๆที่อุส่าขับรถมารับ”เอลล่ากล่าวตอบและแนะนำตัวไปหากเทียบกับตัวอีตาบ้าที่ลากเธอมาลำบากนี้ โดเบอร์นับว่ามีมารยาทน่าคุยด้วยมากกว่าเยอะเลย เอลล่ายิ้มก่อนจะเบะปากหน่อยและเหลือบมองไปทางอีธานที่นั่งหน้าบึ้งอยู่เบาะหน้าแล้วจึงค่อยก้มไปหยิบมือถือของเธอขึ้นมาเปิดดูก่อนจะพบว่ามีข้อความเด้งแจ้งเตือนเข้ามาหาเธอเยอะเลย ดูท่าคงจะออกมาจากเขตอับสัญญาณแล้วสินะ


     นิ้วบางเลื่อนดูรายการแจ้งเตือนที่ส่วนใหญ่จะมาจากเพื่อนและคนที่ร้านจิวเวอรี่แต่ก็มีข้อความเเจ้งเตือนหนึ่งเด้งขึ้นมาด้วยชื่อของคนๆที่ทำเอาเธอนึกเสียวสันหลังขึ้นมา ‘คุณม๊าของเธอนั้นเอง’ ก่อนจะจิ้มกดเปิดข้อมความในมือถือนั้นดู

แชตจอยจิ้ม

      มือถือถูกปิดหน้าจอก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าดังเดิมพร้อมด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าของเอลล่าที่แสดงออกมา  อุส่าหนีชีวิตในกฎออกมาใช้ชีวิตอิสระได้แล้วแท้ๆ สุดท้ายก็วกเข้ามาอยู่ในกรอบเหมือนเดิม นี่มันแย่เสียยิ่งกว่าเเย่ ‘วันนี้มันวันซวยอะไรของเธอกันนะ’


      “แม่ดุหรอ”เสียงกวนๆจากอีธานพูดถามขึ้นมาก่อนชาายหนุ่มเหลือบสายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งหน้าเครียดอยู่ที่หลังรถ คาดว่าคงไม่พ้นโดนคนในสายดุเอาแน่ๆ อีกอย่างหากต้องโทษก็คงต้องโทษเขาที่พาหญิงสาวไปเจอเรื่องแย่ๆนั้น


      “อืม...เเม่จะส่งคนมาตามเฝ้าฉัน จบแล้วชีวิตอิสระ”เอลล่ากล่าวออกมาพลางหลับตาแล้วหลับตาทิ้งศีรษธลงกับเบาะของรถและทอดสายตามองไปยังด้านนอกอย่างเหนื่อยใจ แล้วคิดไปถึงชีวิตหน้าเบื่อที่ต้องมีคนมาคอยเดินตามเหมือนมีสตอกเกอร์คอยตามติดแบบนั้นมันแย่ อึดอัด และน่ารำคาญ


       “ขอโทษด้วยที่ทำให้เธอต้องโดนแบบนั้น”อีธานกล่าวออกมาอย่างรู้สึก เพราะเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายไปขนาดนั้น และไม่คิดด้วยว่าที่บ้านของหญิงสาวนั้นจะทำขนาดส่งคนมาตคอยตามติดชีวิตลูกตัวเอง “แม่เธอก็คงจะห่วงเธอนั้นแหละ”


       “อืม..ฉันรู้ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเดินช่างมันเถอะ”เอลล่ากล่าวปัดออกไปวันนี้เธอเหนื่อยมากแล้วไม่อยากจะเอาอะไรมาใส่ให้รกสมองเพิ่มหรอก รถที่หญิงสาวนั้นเเล่นเคลื่อนไปก่อนที่จะไปจอดติดไฟแดงทำให้โดเบอร์เพื่อของอีธานเอ่ยขึ้นมา


       “แล้วจะเอายังไงกับรถนายที่จอดทิ้งไว้”


       “พรุ่งนี้ค่อยไปดูอีกที แล้วก้ให้คนลากเข้าอู่ไปเลยคงต้องถอดล้างทั้งคัน”อีธานตอบออกมาด้วยท่าทีเซ็งๆ พร้อมกับยกมือเท้าคางมองไปออกไปยังวิวด้านนอกรถก่อนจะรู้สึกแปลกเหมือนว่าสายตาของพวกคนเดินเท้านั้นจะจับจ้องมาที่รถที่ตัวเองนั่งแล้วชี้ไม้ชี้มือแปลกๆ ไม่ใช่เพียงอีธานที่เห็น แต่เอลล่าและโดเบอร์ก็เห็นเช่นเดียวกัน จนเกิดความสงสัยผุดขึ้นมาในใจทั้งสาม


        “พวกเขามองอะไรกัน”เป็นโดเบอรืที่ถามขึ้นมาแล้วมองไปยังกลุ่มบนบนฟุตบาทที่ยืนอยู่แล้วยกมือชี้มาบนหลังคารถก่อนจะหันไปกล่าวและซุบซิบกับคนอื่นๆให้ดูและมองมายังรถอะไรบ้างอย่างนั้นด้วยความเห็นใจบางคนถึงกับส่ายหน้าออกมาอย่างเอือมระอาบางอย่าง สิ่งนั้นสร้างความสงสัยให้แก่คนทั้งสามบนรถมากแต่ก็ไม่มีใครคิดเปิดประตูรถออกไปดูด้วยเพราะสัญญาณจารจรขึ้นไฟเขียวสะก่อน โดเบอร์จึงเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไปจากจุดนั้นทันที
      


@Admin

Franco K Ramind ดี

วันต่อมา ในเมืองเซ็นทรัลซิตี้


เป็นอีกวันนึงแล้วที่ฟรานโก้ได้มาอยู่ที่เมืองนี้ เอาเป็นว่าเขามาเที่ยวก็แล้วกัน ยิ่งไปกว่านั้นเขามาโดยคำชักชวนของเอริกะนั้น เขาไม่ได้มาด้วยเสน่ห์หา(รึเปล่านะ)
สุดท้ายแล้วเขาก็ไปจริงๆนั่นแหละ...


ฟรานโก้ตื่นเช้า แต่ก็ไม่เช้าซักทีเดียว ประมาณเวลา 9.00AM ของวันใหม่ เขาตื่นขึ้นมาแบบสลึมสลือ เพราะเมื่อวานนั้นออกไปเดินในงานสงกรานทั้งวัน เลยทำให้ค่อนข้างเหนื่อยหน่อย..
เมื่อเขาตื่นเช้ามาพร้อมกับทำกิจกรรมตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทคุยกับคุณเอริกะก่อนก็ยังดี


Franco [เอ่อ.... ขอโทษที่รบกวนนะครับ ตื่นรึยังครับ?]
Arika [ตื่นแล้วค่ะ คุณฟรานโก้เองก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะคะ]
Franco [คะ..ครับผม ผมเองก็ฝึกตัวให้ตัวเองตื่นเช้าอยู่เหมือนกันครับ]
Arika [เอ๋ ปกติชอบนอนดึกเป็นประจำเหรอคะ มันจะทำให้ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ คุณฟรานโก้ควรปรับตัวแล้วล่ะค่ะ]
Franco [ครับ ผมพยายามอยู่.. แล้ว.. วันนี้เจอกันที่ไหนดีครับ? ผมกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี]
Arika [อ้อ จริงด้วย มาเจอกันที่ในตัวเมืองหัวมุมเมืองที่เดิมที่เคยเจอกันเมื่อวานได้เลยนะคะ]
Franco [ตกลงครับ แล้วเจอกัน]
Arika [โอเคค่า]


เมื่อนัดหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฟรานโก้ก็ได้แต่งตัวเองให้ดูเป็นปรกติ ออกจากที่พักแมนชั่นในเมืองเซ็นทรัล ออกไปพื่อที่จะไปพบกับคุณเอริกะตามนัด


แต่ฟรานโก้เกิดอาการหลงทางนิดหน่อย ก็เลยอาจจะเดินไปผิดๆถูกๆ ทำให้เวลาเดินทางอาจจะนานขึ้นนิดหน่อย แทนที่จะเป็นทางลัดกลับกลายเป็นอ้อมเดินไปตามเมืองสักหน่อย...


..
ฟรานโก้เองก็ใช้เวลาสักพักกว่าจะเดินมาถึงจุดนัดพบภายในตัวเมืองเซ็นทรัล
เมื่อมาถึงแล้ว ก็พบเอริกะนั่งรออยู่บนม้านั่ง ใต้ร่มเงาต้นไม้ต้นหนึ่ง มือถือโทรศัพท์อยู่แบบว่ากำลังจะเตรียมแชทถามหาฟรานโก้อยู่ก็ได้
จังหวะนั้นเอง ฟรานโก้ก็ปรากฏตัวขึ้นบริเวณที่เธออยู่เพราะเดินมาถึงพอดิบพอดี
"คุณเอริกะ ... ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ" ฟรานโก้เอ่ยขึ้น


"อ้าวคุณฟรานโก้ ดีใจจังที่ได้เจออีกครั้งค่ะ" เอริกะเอ่ยพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อได้พบกับฟรานโก้ เขาเองก็รู้สึกว่า ถึงแม้จะมาช้าแต่เธอกลับไม่มีความรู้สึกโกรธเคืองหรือหงุดหงิดอะไรเลยแม้แต่น้อย
เธอเป็นคนดีจริงๆ...


"ครับ ต้องขอโทษจริงๆที่มาช้านะครับพอดีว่า ผมมาอีกทางนึงเพราะรถประจำทางคนละสาย ก็เลย...หลงนิดนึงน่ะครับ" ฟรานโก้บอกเหตุผลถึงสาเหตุที่มาช้า


"อื๋อ อย่างนี้นี่เอง คุณเพิ่งมาแค่สองวันคุณอาจจะไม่คุ้นเคยนี่ที่ เพราะงั้นไปเดินเล่นรอบเมืองหน่อยไหมคะ? เดี๋ยวฉันไปพาแนะนำร้านดีๆที่ฉันรู้จัก เผื่อคุณฟรานโก้จะได้จำได้และใช้เป็นสถานที่นัดแนะกันได้ค่ะ"
เอริกะเอ่ย ว่าจะพาไปจำสถานที่หรือแลนด์มาร์คต่างๆในเมืองเพื่อให้ฟรานโก้จำได้ หรือระหว่างทางจะซื้อของกินด้วยก็ได้นะ


"ปะ...เป็นความกรุณามากครับคุณเอริกะ รบกวนด้วยจริงๆครับ..." ฟรานโก้เอ่ยอย่างถ่อมตน เหงือตกสีหน้าขาดความมั่นใจสุดๆ ไม่นึกว่าจะหลงทางต่อหน้าผู้หญฺงแบบนี้ แต่ว่าหลงจริงๆนะ ต้องมีคนช่วยหน่อย


"อุฮิ ไม่เป็นไรค่ะ" เอริกะขำเล็กน้อย พอหลังจากนั้นพอมาพบด้วยกันทั้งเอริกะแล้วฟรานโก้ก็ออกไปเดินรอบเมืองด้วยกัน ณ อนนั้นเอง เริ่มจากถายในตัวเมือง ร้านคาเฟ่(เน้นเพราะเป้นที่นัดแนะได้) ร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า โรงภาพยนต์ ที่สำคัญต่างๆ
ให้ฟรานโก้จำเป็นสถานที่เป็นจุดๆไปก่อน
แต่ถึงจะพาเดินรอบเมืองแล้ว ฟรานโก้ก็ยังจำได้ไม่หมดซะทีเดียว ก็ต้องค่อยๆจำไป และก็อาจจะต้องอยู่เมืองนี้สักพักประมาณ 1 เดิอน เขาถึงจะจำได้...


ระหว่างเดินไปรอบเมือง ทั้งสองก็แวะร้านต่างๆ แวะชมคาเฟ่ด้านในบ้าง หรือแวะร้านเล็ก ซื่อของทานเล่น หรือพาไปดูร้านต่างๆภายในเมืองด้วย...


...
.....
.......


เวลาผ่านไป ตอนนี้เป็นเวลา 13.00PM ตอนบ่ายแล้ว ทั้งเอริกะและฟรานโก้ก้ใช้เวลาไปสักพักในการเดินไปรอบเมืองเซ็นทรัลด้วยกันพเพื่อจดจำสถานที่ให้ดี เพราะคิดว่า ตัวเอริกะเองน่าจะอยู่ที่นี่อีกนาน ฟรานโก้เองก็ไม่รู้จะอยู่ถึงเมื่อไหร่ แคต่ก็คงไม่นานนัก...


"อ่า เหนื่อยอยู่เหมือนกันนะครับ.." ฟรานโก้นั่งลงพักบนม้านั่งตัวเดียวกับเอริกะ มือถือขวดน้ำดื่มในมือ เขาเปิดขวดแล้วยกขึ้นดื่มเพื่อแก้กระหาย


"ฮุๆ ฉันว่าถ้าอยู่สักอาทิตย์นึงก็น่าจะชินขึ้นแน่นอนค่ะฉันหวังว่า" เอริกะเอ่ย พร้อมกับใช้หลอดดูดน้ำดื่มจากขวดของตัวเอง


"เอ่อ จริงด้วยครับ แล้วว่าแต่ เรื่องที่คุณเอริกะจะบอกผมเมื่อวานนี้ คือเรื่องอะไรเหรอครับ?" ฟรานโก้ถามแบบจำได้ว่าเมื่อเธอบอกว่าอะไร


"อ๋อ จริงด้วยสินะคะ คงปิดบังคุณฟรานโก้ได้ไม่ได้แล้วสินะ
คือว่า ฉันได้งานทำจากสถาบันวิจัยพืชชั้นนำของอเมริกาในเซ็นทรัลซิตี้นี้แล้วน่ะค่ะ พอดีว่าฉันสัมภาษณ์งานผ่านแล้ว คงจะได้เริ่มงานเร็วๆนี้ค่ะ.."
เอริกะเอ่ยแบบไม่ปิดบัง ว่าตัวเองได้งานการทำแล้วนั่นเอง


"จริงเหรอครับ ยะ...ยินดีด้วยนะครับผม " ฟรานโก้หันมาพร้อมพูดแบบว่าดีใจกับเธอด้วยที่เธอได้งานทำแล้ว
"ดีใจที่คุณมีหน้าที่การงานแล้ว ส่วนผม... ผมยังไม่รู้ตัวเองเลยครับ.." ฟรานโก้เอ่ยแบบ อนาคตตัวเองดูมืดมนยังไงก็ไม่รู้..


"อย่าพูดแบบนั้นสินคะคุณฟรานโก้ อย่าทิ้งความหวังถึงเส้นทางข้างหน้าจะดำมืดนะคะ"
"ถ้าคุณตั้งใจ เส้นทางจะราบรื่นเสมอค่ะ" เอริกะได้ยินฟรานโก้เชิงแบบไม่มั่นใจในตัวเอง เธอก็กล่าวให้ฟรานโก้ฮึดเข้าไว้ พร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้าอันอบอุ่นนั่น


"ขะ..ขอบคุณครับ.." ฟรานโก้ขอบคุณอย่างเกรงใจ... ตัวเขาเกือบจะไร้ความมั่นใจไปโดยสิ้นเชิง แต่เอริกะยังคงปลอบเรากับเชียร์เราอยู่เสมอแม้เราจะเป็นยังไง...
อา คุณเอริกะคือแม่พระชัดๆเลย..


จากนั้นเวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น ประมาณ16.00PM ฟรานโก้และเอริกะจึงแยกกันกับที่พักกันในเวลานั้น หากมีอะไรละก็สามารถแชทคุยกันได้อย่างรวดเร็วเสมอ...


ดอกไม้+ช็อกโกแลตให้เอริกะ

@Admin

ELLA ดี

Pokemon World

33

      ยามเช้าของวันใหม่มาถึงเอลล่าสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของแอมเบอร์ก่อนที่เธอจะลากสังขารของเธอเดินไปอุ้มยัยหนูของเธอมาเปลี่ยนผ้าอ้อมและชงนมมื้อเช้าให้ยัยหนูตามกิจวัตรประจำวันของเธอ ซึ่งขณะที่เธอชงนมอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นและคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฮิโระบอดี้การ์ดของเธอนั้นแหละที่มาช่วยทำหน้าที่ดูแลยัยหนูให้เธอช่วงที่เธอไปอาบน้ำแต่งตัวหรือทำธุระส่วนตัว


     มือบางละจากการชงนมไปเปิดประตูให้ฮิโระเดินเข้ามายังด้านในห้องก่อนเอลล่าจะเดินไปจัดการชงนมให้แอมเบอร์ต่อ


      “คุณเอลล่าทำไมวันนี้หน้าคุณโทรมจังล่ะครับ เมื่อคืนนอนดึกหรอครับ”ฮิโระเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้านายสาวที่ขอบตาของเธอดูช้ำแดงอย่างเห็นได้ชัดบ่งบอกเลยว่าอีกฝ่ายต้องนอนไม่พอแน่ๆ


      “ก็ประมาณนั้น หาวว…”เอลล่าพูดตอบฮิโระไปแล้วยกมือขึ้นมาป้องปากหาวไปทีหนึ่งแล้วเดินเอานมไปให้แอมเบอร์ที่นอนรออยู่ที่เตียงนอนของเธอ “เมื่อคืนต้องร่างแบบสร้องกับต่างหูที่เป็นงานด่วนส่งให้ลูกค้าก็เลยดึกไปหน่อย”


      “แล้วแบบนี้จะไปเที่ยวไหวหรือครับ นอนพักดีกว่าไหม”


      “ไม่เป็นไรหรอก ยังไงวันนี้ก็วันหยุด นายเองก็ช่วยดูแลแอมเบอร์มาตลอด คอยไปรับไปส่งฉันที่ทำงานวิ่งซื้อนู่นนี่ทั้งวันก็ถือว่าวันนี้ให้พักไปเที่ยวด้วยกันนั้นแหละ”เอลล่าบอกออกมาก่อนที่ตัวเธอนั้นจะขอตัวไปเตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ของเด็กน้อยเสียก่อนแล้วปล่อยให้ฮิโระอยู่เฝ้าแอมเบอร์กินนมไป


      จนเมื่อเด็กน้อยกินมเสร็จแล้วเธอจึงพาไปอาบน้ำพร้อมๆกับเธอแล้วเปลี่ยนเป็นชุดพร้อมออกไปเที่ยว การไปงานเล่นน้ำครั้งนี้ฮิโระบอกมาว่าคนค่อนข้างเยอะเธอจึงเลือกที่จะใช้เป็นเป้สำหรับสะพายเด็กที่พึ่งซื้อมาโดยให้แอมเบอร์นอนนั่งอยู่ในเป้แล้วจึงออกจากห้องเพื่อไปยังลานจอดรถและมุ่งหน้าไปยังดาวน์ทาวน์ที่เป็นสถานที่จัดงานโดยคนขับรถนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฮิโระอย่างไม่ต้องสงสัย


      “เห้อ...รถติดจริง”เอลล่าบ่นออกมาหลังจากที่เธอนั่งติดแหง่กอยู่บนรถมากว่าสองชั่วโมงเเล้ว เพราะไม่ใช่มีเพียงแค่เธอที่จะไปร่วมงานเล่นสาดน้ำหรือสงกานต์ แต่มันน่าจะเป็นจุดรวมคนเกือบครึ่งเซ็นทรัลซิตี้เลยก็ว่าได้


      “แหม่ๆ ก็มันนานๆจัดทีนี่ครับ นอกจากเล่นน้ำแล้วก็ยังมีอาหารไทยมาเปิดบูธขายอาหารให้ชิมด้วย ผมเคยทานครั้งหนึ่ง อร่อยมากเลยล่ะครับ”ฮิโระกล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปมองเเอมเบอร์น้อยที่นั่งอยู่ที่คาร์ซีทที่เบาะด้านหลังโดยเด็กน้อยนั้นยามนี้ในปากมีจุกยางที่หญิงสาวเบาะข้างๆซื้อให้และตั้งหน้าตั้งตาดูดจุกยางนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ดูแล้วช่างน่ารักน่าชัง     


    “เหมือนตอนนี้ความสนใจฉันมันไม่ได้อยู่ที่เล่นน้ำเเต่เป็นบูธของกินสะแล้วสิ”เอลล่าเอ่ยออกมาแล้วยิ้ม ก็นะเธอยังไม่ได้กินอะไรมาเลยนี่นาก็ถือสะว่ามาละลายทรัพย์ที่งานนี้แล้วกัน “ถ้าถึงจุดที่จอดรถแล้วปลุกด้วยนะขอฉันงีบแปบ”


      “ครับผม”


       ผ่านไปอีกกว่าชั่วโมงในที่สุดฮิโระก็ได้ที่จอดรถ หลังจากที่เตรียมข้าวของเสร้จเรียบร้อยแล้วเอลล่าและฮิโระก็พากันเดินไปตามถนนที่กลายมาเป็นสถานที่จัดงานสงกานต์อย่างใหญ่โต ผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติพากันมาร่วมสนุกโดยที่เเต่ละคนก็จะมีปืนฉีดน้ำเอามาไล่ฉีดใส่คนอื่นๆจนเปียกปอนกันไปหมด มันดูเป็นกิจกรรมที่ดีสำหรับหน้าร้อนนะ ส่วนหนูแอมเบอร์น่ะ เธอโดนน้ำมากๆอาจจะปอดบวมทำให้ผู้คนเมื่อเห็นว่าเอลล่านั้นมาก็เด็กก็เปลี่ยนจากเอาปืดฉีดน้ำไล่ฉีดเป็นเอาน้ำมาสะบัดใส่หรือลุบตัวเธอแทน แถมยังมีการเอาแป้งผสมน้ำมาปะตามหน้าของเธอและหนูแอมเบอร์จนหน้าขาวจั๊วะอีกดูแล้วก้น่ารักดี แต่หนึ่งในพวกเธอมีคนที่ต้องรับศึกหนึกก็คือฮิโระที่ตอนนี้เปียกไปทั้งตัวแถมที่หน้าก็โดนเอาแป้งปะตัวขาวเสียไม่มีที่ว่างให้เห็นสีผิวของเขาเลย


      “ฮิโระ หน้านายโบะแป้งหน้าไปนะฮ่าๆๆ”


     “คุณเอลล่าอย่าล้อผมสิครับ”ฮิโระกล่าวออกมาแล้วหันไปขอน้ำมาล้างหน้าตัวเองเพราะเเป้งเปียกมันเริ่มไหลเข้าตาเข้าปากเขาแล้ว ก่อนที่ทั้งสองนั้นจะพากันเดินหลบผู้คนไปยังโซนอาหารและสั่งอาหารไทยง่ายๆไปนั่งทานกันที่ริมข้างทางที่มีการจัดพื้นที่เอาไว้ให้แก่ผู้ที่มาเที่ยวนั้นได้พักนั่งหรือทานอาหารกันนั้นเอง


      “ไอ้นี้อร่อยจัง”เอลล่ากล่าวออกมาขณะที่ปากยังคงเคี้ยวเส้นผัดไทยมือที่ถือตะเกียบก็ชี้ๆไปยังกล่องกระดาษที่ด้านในใส่ผัดไทยเอาไว้และเธอรู้มาว่ามันเป็นอาหารขึ้นของของประเทศไทย ที่มีลักษณะเป็นเส้นเล็กใสๆขนาดพอๆกับเส้นสปาเก็ตตี้พัดกับไข่แล้วก็ซอสอะไรสักอย่าง แถมใส่กุ้งให้ด้วยและแน่นอนว่าเธอไม่เคยกินมันมาก่อน


       “กลืนก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้นะครับ เดี๋ยวจะติดคอเอา”ฮิโระเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะยื่นส่งน้ำโค้กให้แก่เอลล่าเอาไปดื่มล้างปาก แล้วคีบเอาเส้นผัดไทยเข้าปากต่อ ส่วนหนูเเอมเบอร์ตัวน้อยนั้นก็ได้รับอานิสงฆ์เป็นไข่ที่ผัดเป็นก่อนเล็กพอให้เด็กน้อยดูดๆกัดๆเข้าปากได้กินเล่นไปนั้นเอง


        “อิอิ ได้มาเที่ยวแบบนี้ก็หายเหนื่อยงานเลยแหะ”เอลล่าเอ่ยออกมาแล้วรีบจัดการสวาปามผัดไทยในมือจนหมดแล้วดึงแขนชวนฮิโระไปเที่ยวเล่นกันต่อก่อนที่จะเดินทางกลับที่พักกันในช่วงเย็นเพราะยัยหนูแอมเบอร์เริ่มงอแงแล้วนั้นเอง ทำให้การมาเที่ยวงานสงกานต์ครั้งแรกในชีวิตของเอลล่าต้องจบลงแค่นั้น แต่ก้นับว่าเป็นการเปิดประสบการรืใหม่ที่คุ้มค่าแล้วก็ขากลับเธอได้อาหารไทยอร่อยๆอีกหลายอย่างติดไม้ติดมือกลับบ้านไปทานด้วยเยอะแยะเลย
      จนฮิโระนั้นถึงกับออกมาแซวเธอขำและคุยกันเรื่องที่หากมีวันหยุดอีกเขาจะพาเจ้านายสาวคนนี้ไปหาร้านอาหารไทยอร่อยๆทานนั้นเอง ส่วนทางยัยหนูแอมเบอร์หลังงอแงอยากกลับบ้านพอพาเดินกลับมาถึงรถก็หลับคอพับคออ่อนจนเอลล่าเห็นก็นึกสงสารเอาเด็กน้อยมาอุ้มให้นอนบนตักของเธอเเทน

ลงstrength หมด



@Admin

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

112
{ Agent Girl 3 }

Beautie Richy Mama

         เมื่อจัดการธุระปะปังเรื่องวางแผนรวบตัวกุ๊ยเมต้าในคาสิโนเสร็จสิ้น มิเคล่าในฐานะนกต่อจึงขอตัวไปแต่งหน้าแต่งตัวตามประสาสาวๆ เธอมีเทมเพลต์เมคอัพยั่วๆ จากแพทริเซียเพื่อนรักที่ยังไม่เคยใช้อยู่งานนี้มันต้องลองเพราะของมันต้องปัง หายไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง หญิงสาวกลับมาใหม่พร้อมสีปากเด่นทะลุมาแต่สิบเมตรแรก คิ้วตาโฉบเฉี่ยวไฉไล เส้นสูงห้านิ้วประดับกลิตเตอร์และเดรสสั้นเสมอหูมันเพียงพอจะทำให้ฮีโร่ทั้งสองหายใจไม่ทั่วท้อง

          ขาอ่อนขาววับๆ แวมๆ ผมลอนน้ำตาลเข้มดูลึกลับทุกการสะบัดทิ้งปอย

          กลิ่นหอมดอกลิลลี่ออฟเดอะวัลเลย์คล้ายมีคล้ายไม่มีเจือจางในบรรยากาศ

        

         “ฉันพร้อมแล้ว เราจะไปกันเลยไหมหนุ่มๆ” เสียงหวานเอ่ยพลางยืนกอดอกไขว้ข้าแล้วพิงเสาอ่อยๆ คุณหนูผู้แสนหวานกลายเป็นนางมารขยี้ใจในพริบตา แฟลชเิล่กลั่กเล็กน้อยก่อนหันไปทางกัปตันว่าเอาไงต่อผ่านไหมเฮีย?

           “......พาเธอไปขึ้นรถเถอะ” ไม่มีคอมเมนต์ใดใดจากคนปากหนัก เขาถือโล่คู่ใจก้าวนำไปไวมากเหมือนมีผีไล่กวดกลัง มิเคล่าส่งเสียงหึ ในลำคอราวกับเดาไว้แต่แรกแล้วว่าคนกามตายด้านมีหรือจะเข้าถึงแฟชั่นเธอ

           ทั้งสามเข้ามาประจำที่ใน ‘รถไอศกรีมตัวตลก’ พูดไม่ผิดหรอกมันคือรถขายไอติม ฟังว่าขับเจ้านี่เข้าไปที่ไหนก็ดูไม่สะดุดตา(?) ทว่าด้านในประกอบไปด้วยอุปกรณ์สื่อสารและเรด้าดาวเทียม วาสนาดีมีสารถีเป็นกัปตันอเมริกา เธอนั่งไขว่ห้างอยู่เบาะหลังอย่างนางพญาเปิดเพลง Party Rock ฟังเพลินๆ ยามกลางค่ำกลางคืนขับตามถนนไปจนถึงย่านใจกลางเมืองเซ็นทรัลซิตี้มีผู้คนเดินกันขวักไขว่ มิเคล่านึกสนุกเอาเค้กไอติมประดับดอกไม้ขึ้นมาแล้วตักป้อนเดอะแฟลช

           “รีบเติมพลังเร้วว อีกเดี๋ยวถ้ามีอะไรผิดพลาดคุณต้องวิ่งไปช่วยฉันนะคะ” บนช้อนคือเชอร์รี่เชื่อมพูนๆ วิปปิ้งครีมสด ของหวานพร้อมเสียงหวานๆ ช่วยปลุกจิตใจกระชุ่มกระชวย

           “เอ่อ.. ขอบคุณครับเดี๋ยวผมทานเองคงไวกว่ามือเธอจะได้ไม่เปื้อนด้วย” ชายชุดบอดี้สูทคว้ารับจานเค้กมหึมานั้นอย่างเร่งรีบ เมื่อครู่เกือบเผลอตามน้ำแล้วเชียวถ้าไม่ติดว่าขนลุกกระทันหันจากทิศที่นั่งคนขับ ‘อยากกินด้วยบอกกันดีๆ ก็ได้เฮียแคปเดี่ยวผมช่วยป้อน!!’

            “ได้ๆ” กอดอกอย่างเซ็งจิต ไม่สนุกเลยสักนิดผู้ชายที่สถาบันเป็นหมันกันหมดรึยังไง? นิ้วเล็กเกี่ยวปอยผมเล่นดวงตาคู่หวานกำลังใช้ความคิดวางแผนเข้าคาสิโน จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าเธอเตรียมกาแฟมาอีกแก้วจึงประดับดอกไม้ และยื่นถ้วยไปทางกัปตัน “ดื่มค่ะ อย่าหลับตอนฉันไปเสี่ยงตายไม่งั้นล่ะก็.. เตรียมสั่งโลงไว้สามใบได้เลย”

           นั่นคือโลงเธอ โลงเขา และโลงเดอะแฟลชที่ปะป๊าตนคงไม่ปล่อยให้ทั้งสองรอดแน่ที่ทำลูกสาวสุดที่รักมีอันเป็นไป

           “ขอบใจ.. เธอเตรียมตัวเอวไว้พวกเราใกล้ถึงคาสิโนแล้ว” ชายผมทองคิดไม่ตกเลยว่าทำไมอยู่ๆ หญิงสาวที่อ่อนหวานถึงดูกร้าวร้าวขึ้นมากระทันหัน กระทั่งคำพูดคำจายังเหมือนอัพเกรดจากสายฝนละมุนเป็นลิ่มน้ำแข็งคมๆ

           “ภารกิจแรกรู้สึกยังไงบ้างครับ? ไม่เป้นไรนะพวกเราสัญญาว่าจะคำนึงถึงความปลอดภัยของเธอเป็นลำดับต้นๆ” แฟลชที่ทานเค้กด้วยพลังสปิดเด้อร์หมดแล้วสะกิดบ่าถามมิเคล่า คล้ายอยากปลอบใจเผื่อว่าเธอรู้สึกกดดันและอึดอัดจนเป็นผลต่อการทำงาน “ไม่ต้องประหม่านะ แค่ทำตัวเป็นปกติเหมือนอย่างที่เคยเธอทำได้แน่ผมเชื่อ”

           มิเคล่าส่งยิ้มจนตาหยีทำให้อีกฝ่ายยิ้มแย้มไปด้วยจากนั้นสาดด้วยน้ำเย็น “แน่นอนฉันไม่คิดมากเลยที่ต้องไปขายอ้อยให้พวกนักค้ายาและกุ๊ยขาใหญ่ผีผนัน ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกนี้อาจเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดและพร้อมเล็งปืนระเบิดหัวน้อยๆ ของฉันได้ทุกเวลา อ้อ!! เผื่อจะทำให้พวกคุณทุกคนรู้สึกสบายใจขึ้น เซอร์ไพรซ์!! ฉันได้เกรด A+ วิชาการแสดง”

            “.....................” เดอะแฟลชหัวเราะแห้งๆ ก็พอรู้อยุ่จากอิลซว่าหล่อนไม่อยากเป็นฮีโร่กู้โลก แต่ไม่นึกเลยว่าจะ ‘ขวานผ่าซาก’ ขนาดนี้

เค้ก+ดอก แฟลช

กาแฟ+ดอก แคป

@Admin

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

123
{ Agent Girl 14 }

I have a DATE

         “เอ๊ะ… รู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางเรื่องเลย” ท้ายรถตัวตลกรางเน่งน้อยยังคงขลุกอยุ่ในเสื้อคลุมขนเฟอร์ กัปตันเป็นพลขับเช่นเคย เธอเล่นรุบิกไดร์ฟในมือจนแถบทัง้สามกลับเป็นสีเดียวกันแล้วโยนไปให้แฟลชสลับใหม่

          “เรื่องอะไรหรอ? สำคัญหรือเปล่า?” การที่เขามีความเร็วทำให้เป็นคนสลับกล่องกลที่ดีมาก โยนลูกบากส์สีเละกลับไปทันที

          “อืมมมม ไม่รู้สิ… แต่ในเมื่อลืมได้ก็คงไม่ค่อยสำคัญเท่าไรมั้ง” ยักไหล่เบาๆ ระหว่างขับผ่านย่านดาวน์ทวาน์รถติดเป็นระยะ หล่อนไม่มีอะไรทำจนกระทั่งนั่งไขปริศนาเล่น

          ลืมที่ว่า ก็คือลืมไปแล้วว่ามีคนห้อง 7701 ในโรงแรมนั้นรอการปรากฎตัวของเธอเผื่อว่าชายในชุดสูทเงินะสามารถช่วยเหลืออะไรได้บ้าง และแล้วก็เป็นอีกหนที่โอเบรอนโดนเททิ้งรอเก้อยันสว่าง น่าสงสารจริงๆ

         “กาแฟหน่อยไหมคุณทั้งสองเลย??” คนตัวเล็กเอาแกแฟสำรองประดับดอกไม้ออกมา ยื่นส่งให้กัปตันและเดอะแฟลชคนละแก้ว ทัง้คู่ต้องทำงานดึกเติมพลังไว้หน่อยคงดีกว่า “ของคุณไม่ใส่น้ำตาลใช่ไหมแคป?”

         “ขอบใจนักเรียน” แฟลชค่อยๆ ละเมียดื่มเมหมือนว่าคืนนี้เขาเหนื่อยกับการทุ่มเทประสาทสมองมากกว่าใครๆ

         “อ้อ ขอบคุณ” ชะงักไปเล้กน้อยเมื่อเธอเลือกที่จะเอื้อมมาป้อนเขา คงจะเห็นใจว่าขับรถอยู่แน่ๆ แต่กลิ่นหอมจากมือนุ่มผสมกับกิ่นเฉพาะตัวของกาแฟก็ชวนเคลิ้มไม่หยอก จิบไปได้ครึ่งถ้วยอดไมไ่ด้ที่จะเอ่ยถาม “มิลลี่ ตกลงว่าเธอ.. ยินดีไปเดทกับผมไหม?”

          “ในฐานะอะไรล่ะคะ ทำไมหนูต้องไปเดทกับอาจารย์ตัวเองด้วย” ตอกกลับทั้งที่ยังป้อนเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานอยู่ เดอะแฟลชสำลักพรวดคิดจะช่วยแก้ต่างอะไรบางอย่างด้านจรรยาบรรณ แต่แล้วเรื่องวาจาไม่ทันแคปอยู่ดี

          “ผมเป็นครูสอนขับรถไม่ใช่ครูสอนวิชาการ คิดว่ากฎเกณ์เรื่องนี้.. พอจะอะลุ่มอะล่วยกันได้ว่าไหม?”

           เลิกคิ้วว่าคุณช่างกล้าพูด? ตอบสนองคำนี้มิเคล่าหัวเราะเสียงใส “อย่าลืมว่าคุณติดคำขอหนูสองข้อ”

           “แล้ว… เธออยากขออะไรผมดีล่ะ” มือน้อยเลิกป้อนกาแฟเขาแล้วสลับมาขยุ้มไหล่จากเบาะด้านหลังแทน ยิ่งเธอโน้มตัวลงมาก็คล้ายกำลังสวมกอดชายหนุ่มผมบลอนด์ตรงหน้าอยู่ “ถ้าเป็นเรื่องที่ผมทำได้.. รับปากด้วยเกียรติของชายชาติทหาร และชื่อกัปตันอเมริกาเลยว่าจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง”

           “โฮะๆ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้… ไว้ตอนเดทหนูค่อยบอกข้อสอง” ไม่รุ้ว่าเขาหยอกล้อเธอหรือกะจริงจังกันแน่ งานโดนเทแล้วโดนรั้งแบบนี้มันไม่สนุกหรอกนะ หากเป็นแพทริเซียคงจะเลือก..จัดการให้เสร็จๆ จากนั้นจะได้ไม่เหลือความเสียดายทีหลัง

            ด้านแคปยังคงไม่หลงกับประโยคของหญิงสาว เขาถาม “แล้วข้อแรกล่ะ?”

            แววตาคู่หวานช้อนสบอีกฝ่ายผ่านกระจกหน้ารถจรือริมฝีปากด้วยทักษะที่เรียนมาจากเพื่อนสาว โน้มลูบไล้ไหล่กว้างอย่างช้าๆ เอ่ยเสียงไม่ดังไม่เบา แต่ก็พอให้สะท้านไปทั้งรถ

            “จูบหนูสิคะ… ในแบบที่คุณคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่มีวันลืม”

กาแฟ+ดอก แคป/แฟลช

                    

@Admin

♥ Mikela ♥ ดี

Mikela MaverLynz

133

GPS ERROR

         “เอ๊ะจริงสิ… ไอแซคบอกว่าวันนี้ให้ไปที่ร้านเครื่องเสียงนี่นา” ได้เงินแล้วมันร้อนมือก็ต้องใช้สิ มิเคล่าหัวใจตึกตักแค่คิดว่าจะได้เอาแผ่นเสียงโบราณส่งไปให้ปะป๊า แล้วอีกฝ่ายอาจใจดีอนุญาตให้เธอสามารถมีทริปส่วนตัวได้ ‘การหว่านพืชย่อมหวังผล’ มิเคล่ารีบแจ้นไปที่ร้านเครื่องเสียงตามโลเคชั่นในทันที

          “เอ… อยู่แถวไหนนะ ตาม GPS บอกว่าตรอกนี้นี่นา” น่าเสียดายร้านมันอยุ่ในหลืบ ไม่ใช่ขาประจำย่อมไม่รู้จัก เดินป้วนเปี้ยนด้วยเรือนร่างอรชรตามตรอกเปลี่ยว อัลมาสรู้สึกปวดหัวกับคุณหนูของตนจริงๆ กำลังนับหนึ่งถึงสิบในใจ ว่าถ้าครบสิบเมื่อไรหล่อนยังหาไม่เจอ ตนจะแสดงตัวและพาไปร้านที่ว่านั้นเอง

          ช่วยไม่ได้.. เขาเองก็ชอบเครื่องเสียงวินเทจ.. ตั้งแต่ถูกส่งมาเซ็นทรัลซิตี้ก็สืบเสาะของที่ชอบตามเมืองนี้แล้ว

           มิเคล่ายืนหมุนติ้วๆ ไปมาผ่านทางแยกสี่แพร่งเกาหัวเหงื่อตกจริงๆ เธอไม่ค่อยออกมาเดินถนนข้างนอกคนเดียว ขาด GPS ที่ช่วยเหลือปุ้บ แค่ทางตรงยังสามารถลงได้ “อ๊าาา ทำไงดี เดี่ยวร้านปีดตอน 4 โมงด้วย ม่ายน๊าาา”

            “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับคุณผู้หญิง??” คนเดินถนนผมทองรายหนึ่งได้ยินเสียงโอดครวญนี้เข้า หันมาพบเด็กสาววัยรุ่นหน้าตาจิ้มลิ้มก็นึกเห็นใจ เข้ามาทักทายเจ้าหล่อน

             “งื่อ… คือว่า คุณพอจะรู้ทางไปร้าน Antony Sterio ไหมคะ? ฉันหามาครึ่งชั่วโมงแล้วใน GPS ระบุไม่ตรงเลย” เหมือนแสงสว่างที่ปลายอุโมง สอบถามอย่างเดียวเท่านั้นเมื่อเทคโนโลยีไม่ช่วยอะไร

             “อ้อ ที่นั่นร้านคนรู้จักของผมเอง.. ถ้าไม่รังเกียจเดี๋ยวช่วยพาไปนะครับ”

             “ตกลงค่ะ!! ฉันมิเคล่ายินดีที่ได้รู้จัก ขอบคุณล่วงหน้านะคะนี้กาแฟเย็นคงจะช่วยให้คุณสดชื่นขึ้น” ยื่นกาแฟและดอกไม้ให้พ่อหนุ่มใจดีสวมโค้ดและผ้าพันคอลายส็อตทั้งที่ยังหน้าร้อน คงเป็นคนแปลกน่าดูแต่ก็ช่างเธอแมฟเวอร์ลินช์เราก็แทบไม่มีใครปกติ

             “ลุควิค วอลแตร์ บรรณารักษ์หอสมุดประจำเซ็นทรัลซิตี้ครบ ยินดีที่ได้ช่วยเหลือ” เช็คแฮนด์กับอีกฝ่ายส่งยิ้มก่อนจะรับกาแฟมา มิน่าถึงเสนอตัวช่วยเพราะบรรณารักษ์ก็ทำงานรับใช้ประชาชนอยุ่แล้วนี่เอง มิเคล่าโล่งอกยอมตามอีกฝ่ายไปโดยดี

            ทั้งสองเดินตามตรอกอีกฝั่งไปยังร้านขายแผ่นเสียงด้วยกัน เขาเล่าว่าเป็นเพราะถนนส่วนนี้สร้างทางใหม่ตัดทับทางเก่า GPS ยังไม่ได้อัพเดทเพราะเป็นส่วนที่ไม่ค่อยมีคนผ่านนัก

(6/10)

ดอก+กาแฟ ลุดวิค วอลแตร์

♥ Mikela ♥ ดี

Enchantress of all things

192

Before we’re going so far

            ไม่บ่อยนักที่คุณจะได้มาเคี้ยววิงค์แซ่บโดยมีกัปตันอเมริกานั่งเฝ้า มิเคล่าจัดการอาหารอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่านี่ไม่ใช่การเดท ไม่ใช่การทานอาหารกับคนตรงหน้าเป็นครั้งแรก แต่พวกเขาก็มาในฐานะอื่น รู้สึกแปลกใหม่..ค่อนไปในทางที่ดี อย่างน้อยแคปชุดไปรเวทไม่ใส่เรื่องแบบก็ให้อารมณ์สบายๆ พร้อมรอยยิ้มสดใสที่สุดในสามโลก

          “พออิ่มแล้วเธออยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะสักหน่อยไหม? ปกติแล้วในวันเสาร์จะมีนักมายากลฝึกหัดเปิดโชว์เล็กๆ ด้วยนะ”

           เอาใจใส่ อบอุ่น และเป็นกันเอง ทั้งสามเรื่องนี้ใช่ว่าผู้ชายทุกคนทำได้ หญิงสาวพยักหน้าคล้อยตามไม่ต้องคิดเยอะ “ก็ดีค่ะ จะได้ย่อยอาหารไปด้วยเลย เผื่อว่าหนูจะสอนวิธีหามุมเซลฟี่ให้”

            “ฮะๆ ได้แบบนั้นก็ยิ่งเยี่ยม” สตีฟเรียกให้พนักงานมาเช็คบิลก่อนจะพาลูกศิษย์สาวออกไปด้านนอกร้าน KFC ช่วงเวลาวันหยุดสุดสัปดาห์เรียกได้ว่าเป็นวีคที่เขามีความสุขที่สุดในรอบหลายเดือน ได้เช็ดไอติมที่เปื้อนข้างแก้มให้เธอตอนเดินเล่นริมสวนพฤกษชาติ กลิ่นหอมของพายแอปเปิ้ลที่มิลลี่ซ์้อมาเตรียมนั่งปิคนิคในสวนพร้อมกับชมมายากลไปด้วย

            เหล่า ‘อโครแบท’ หรือนักกายกรรม มารวมตัวกันตามจุดต่างๆ ของสวนสาธารณะ บ้างก็โชว์ไพ่และสะกดจิต บ้างก็โชว์สเตปนักผจญเพลิง โดยมีถังดับเพลิงอยู่ข้างๆ เพื่อความปลอดภัย ตัวตลกปั่นจักรยานล้อเดียวเข้ามาก็เรียกเสียงหัวเราะชอบใจของเด็กๆ ที่พ่อแม่พามาถ่ายรูปด้วยได้เป็นอย่างดี

            “คุณว่า.. ในบรรดาพวกเข้าจะมีคนที่ ‘เหมือนเรา’ บ้างหรือเปล่า?”

            คำถามของหล่อนคงไม่พ้นในเหล่านักมายากลที่แสดงได้ราวกับมีเวทย์มนต์ใช่เมต้าไหม “เท่าที่ผมรู้ เมต้าฮิวแมนด์แฝงตัวอยู่ในทุกๆ วงการและสายอาชีพ ทวีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ตราบเท่าที่พวกเขาไม่ใช่พลังในทางที่ผิด ก็คงไม่เป็นปัญหาว่าไหม?”

             “แล้วถ้าหนูใช้พลังมากวนใจคุณถือว่าสร้างปัญหาไหมคะ? คุณจะจับหนูเข้าคุกอาซคาบันหรือสถานบำบัดดีล่ะ?” แม่สาวนุ่มนิ่มส่งวาฟเฟิลให้เขาก่อนจะโถมตัวเข้ามาถามเสียงเย้า

             “ถ้าแบบนั้น… ผมคงต้องควบคุมความประพฤติเธอเป็นการส่วนตัวแล้วสิ”

             ความมีชีวิตชีวาของเจ้าหล่อนทำให้สตีฟหัวเราะ่อยครั้งกับมุกตลกของเธอ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พวกเขาปรบมือและให้สินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ กับเหล่านักมายากล จนกระทั่งคนเริ่มซาและมิเคล่านอนพริ้มตาอยู่บนผ้าปิคนิคที่ปูรองใต้ต้นไม้ มันก็ถึงเวลาที่สตีฟต้องรวบรวมความกล้าอีกครั้ง

             “มิลลี่.. เรื่องงานเลี้ยงวันเกษียณของเพื่อนๆ ผมน่ะ…”

             เสียงที่ตอบกลับมาง่วงงุนอย่างมาก “หืม.. ว่าไงคะ”

             “เหล่าทหารผ่านศึกในสงครามโลกครั้งที่สองจะมารวมตัวกันในงานเลี้ยงที่จะจัดวันที่ 15 นี้ เธอสนใจจะไปกับผมไหมครับ?” คำถามนี้รอคำตอบเมื่อใบหน้าหล่อเหลาแสดงอาการประหม่า แก้มเขาขึ้นสีชมพูจางๆ ด้วยเป็นครั้งแรกที่ชวนหญิงสาวเดทอย่างเป็นทางการในฐานะ สตีฟ โรเจอร์ “หากเธอมาด้วยล่ะก็.. ผมจะแนะนำเพื่อนร่วมกองร้อยให้รู้จัก ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขในสงคราม ผ่านมากันหลายสมรภูมิเหมือนกับพี่น้อง”

             รอยยิ้มของคนที่นอนพริ้มตาอยู่คือคำตอบ เขาถามเธอซ้ำหรือเจตนาจะให้เป็นทางการขึ้นกว่าเดิม หญิงสาวกลิ้งขึ้นไปหนุนตักอีกฝ่ายโดยไม่ยอมให้ตั้งตัว “อยากให้หนูไปด้วยหรอคะ??”

             “....ครับ” ตอบสั้นๆ แต่ประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน

             “งั้นก็ได้ค่ะ คุณลงทุนเอ่ยปากขอเองทั้งทีจะให้เสียงน้ำใจได้ไง จริงไหม?”

             และแล้วมิเคล่าก็ได้พบว่าความสดใสที่สุดของเขารวมอยู่ในรอยยิ้มครั้งนี้นั่นเอง

@Admin

Ufemia ❈ ดี

{ It’s a mad world }

36

Hello, Central City

              ต้องทำใจว่าการกลับมาครั้งนี้ยูเฟเมียเหมือนกลับมาตัวเปล่า.. สาวน้อยชาวเอเชียที่ลงจากเครื่องบินก็เรียกรถมาต่อที่ใจกลางเมืองเซ็นทรัลซิตี้แทบจะทันที ด้วยความจำเป็น เธอจำต้องมาที่นี้เพื่อซื้อสารพัดของจำเป็นในการทำงาน บรรยากาศผู้คนที่ครึกครื้น เชื่อสิ ภาพแบบนี้พอจะตอกย้ำให้ใจนึกถึงวันนั้นที่เนชั่นแนลซิตี้ได้เป็นอย่างดี ตอนนี้ทุกคนจะเป็นยังไงบ้าง ? ทุกคนที่เธอรู้จักจะรอดออกมาได้เหมือนเธอ หรือจะถูกจัดการไปแล้ว ? ต่อให้สงสัย ยังไงก็ยากที่จะคาดเดาได้อยู่ดี

              ในดาวทาวน์มีช็อปของ MAV inter cop. อยู่ ดังนั้นที่นั้นเป็นตัวเลือกที่ดีในการที่เธอจะไม่ไปโผล่ที่บริษัทหลังจากหายไปนานหลายวัน รวมๆแล้วก็สองอาทิตย์กว่าได้ เสียงเพลงที่คลอเคล้าถนนคนเดิน กับเสียงพูดคุย อาการแปลกๆเช่นหัวใจที่เต้นเร็ว และความเครียด ทำให้เริ่มปวดหัวอยู่ไม่น้อย มือบางยกขึ้นกุมขมับ ไม่เอาน่า อีกนิดก็จะได้กลับบ้านแล้วไง

              ประตูกระจกอัตโนมัติของช็อปเล็กๆในเครือบริษัทที่เธอทำงานถูกเปิดออก ทุกคนต่างก็คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เพราะคนบริษัทเดียวกัน เมืองเดียวกันมันก็ต้องเคยเจอกันอยู่แล้ว.. “ อ้าวยูเฟเมีย !? เธอหายไปไหนมาเนี่ย ?? “ น้ำเสียงของพนักงานขายสาวสวยเดินเข้ามาทักด้วยความเป็นห่วงผสานกับความตกใจ ข่าวกระจายไปทั่วทั้งสาขาเนชั่นแนลซิตี้ และเซ็นทรัลซิตี้ ว่าเด็กฝึกงานคนโปรดของซีอีโอบริษัทหายไป ทำให้ทุกคนวุ่นกันไปหมด

              “ เกิดปัญหาระหว่างทำงานนิดหน่อย ฉันจะมาซื้อแท็ปเล็ตกับโทรศัพท์ใหม่ จัดการให้ทีนะ “ ยูเฟเมียเอ่ยตอบด้วยความราบเรียบ เธอปวดหัว แบบที่ว่าไม่มีสาเหตุ บางทีนี้อาจจะเป็นอาการข้างเคียงจากการอยู่ ‘ที่นั่น’ แต่มันก็ดูจะส่งผลกับชีวิตเธอไม่น้อย ถ้าจะต้องปวดหัวแบบนี้เรื่อยๆ มีหวังทำงานไม่ได้กันพอดี “ เอ่อ จะจัดการให้ สภาพเธอดูเหนื่อยๆนะ นั่งพักก่อนๆ “

              พนักงานคนสวยเดินไปจัดการเรื่องที่เธอบอก ในขณะที่ยูเฟเมียนั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้ สูดหายใจเข้าลึกๆ และปล่อยลมหายใจออก การทำสมาธิก็เหมือนจะพอช่วยได้บ้าง แต่ขอเถอะ มันก็แค่ชั่วคราว เหมือนกับเธอน่าจะเหม่อไปนาน รู้ตัวอีกทีก็ถูกสะกิดให้ไปเซ็นเอกสาร ท่ามกลางสายตางงๆของพนักงานขายที่เคยร่วมงานกันมาก่อน “ เธอโอเคแน่ใช่ไหม ? ขาดกาแฟรึเปล่า ดูมึนๆนะ ? “

              “ ก่อนหน้านี้แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย ไม่เป็นไร ขอบคุณ.. “ และแล้วตังก็ปลิวหายไปอีกเพราะต้องมานั่งซื้อเครื่องมือสื่อสารใหม่ ขอบคุณตัวเองจริงๆที่วันนั้นไม่ได้เอาแล็ปท็อปไป แต่เป็นแท็ปเล็ต อย่างน้อยก็เสียหายค่าใช้จ่ายน้อยกว่ากันมาก โดยปกติยูเฟเมียเดินทางไปไหนมาไหนด้วยจักรยาน แต่ครั้งนี้เธอยังไม่ทันได้กลับบ้าน ดังนั้นการเดินจึงเป็นตัวเลือกที่ดี แวะเข้าร้านกาแฟหาคาเฟอีนเข้าตัวอย่างที่เพื่อนในช็อปแนะนำบ้าง

              แวะร้านเสื้อผ้า เพราะรู้สึกเหมือนเธอต้องพยายามหาอะไรที่มากันสมองตัวเองจากความงุนงงในอาการปวดหัวที่อยู่ๆก็เกิดขึ้น.. มันเหมือนกับ ตอนนั้นที่ยังอยู่บนเก้าอี้ ปวดหัวจนหายใจลำบาก แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่จะปรับตัวไม่ได้ เห็นตรงพร้อม เรียบร้อยว่าของครบ ก็เดินต้อยๆกลับบ้าน

              จะไปปล่อยร่างตายอยู่ที่บ้าน จะได้จบๆสักที

              คอยดูสิ.. จะไม่มีใครได้เห็นเธอไปอีกสักอาทิตย์ !!

@Admin